مرا چون خاک راهت خوار از جهان ملک خاتون غزل 740
1. مرا چون خاک راهت خوار مگذار
تویی یارم مرا بی یار مگذار
عاشق گل کی خورد غم از از جهان ملک خاتون غزل 741
1. عاشق گل کی خورد غم از سلحداران خار
خاصّه آنکس کش نباشد بی رخت صبر و قرار
بی تکلّف خوشست بوی از جهان ملک خاتون غزل 742
1. بی تکلّف خوشست بوی بهار
ناله ی بلبلان و بانگ هزار
دل به جان آمد ز دست جور از جهان ملک خاتون غزل 743
1. دل به جان آمد ز دست جور یار
غم نخوردم یک زمان آن غمگسار
بس که کردم در فراق روی از جهان ملک خاتون غزل 744
1. بس که کردم در فراق روی جانان انتظار
کرد ما را در جدایی زار و حیران انتظار
ای ز شمشاد قد تو سرو از جهان ملک خاتون غزل 745
1. ای ز شمشاد قد تو سرو بستان شرمسار
وی ز ماه روی تو خورشید تابان شرمسار
ای دل مجروح مهجور پریشان از جهان ملک خاتون غزل 746
1. ای دل مجروح مهجور پریشان روزگار
همچو زلف دلبران پیوسته ای در نور و نار
به جان آمد دلم از جور از جهان ملک خاتون غزل 747
1. به جان آمد دلم از جور دلدار
غمم افزون شد از اندوه غمخوار
فریاد و الغیاث ز بیداد از جهان ملک خاتون غزل 748
1. فریاد و الغیاث ز بیداد روزگار
کز دل ببرد صبرم و از دست رفت یار
تا چند به ما جفا کند از جهان ملک خاتون غزل 749
1. تا چند به ما جفا کند یار
وز خویشتنم جدا کند یار
خوش نسیمی می وزد در از جهان ملک خاتون غزل 750
1. خوش نسیمی می وزد در صبح از بوی بهار
ساقیا برخیز و زود آن باده ی گلگون بیار
خسته دلی بسته دل در از جهان ملک خاتون غزل 751
1. خسته دلی بسته دل در سر زلفین یار
طاقت صبرش نماند داد ز دست اختیار