غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 مرا خیال تو تا در ضمیر خواهد بود گمان مبر که ز عشقم گزیر خواهد بود

2 هوای مهر دل من ز جان و دل شب و روز مدام در پی ماه منیر خواهد بود

3 من از جفای تو روی از درت نگردانم که هر چه دوست کند دلپذیر خواهد بود

4 مرا به ماه و ستاره نظر کجا باشد چو در خیال من آن بی نظیر خواهد بود

1 گر کسی را درد بی درمان بود از لبت درمان او آسان بود

2 قطره ای زان چشمه ام بر لب چکان اعتمادی نیست تا بر جان بود

3 دیده جان بربدوزم از رخت گر جهانی سر به سر پیکان بود

4 تو همه جانی که دل بردی ز ما با تو ما را چون سخن در جان بود

1 بی رخت دیده کی جهان بیند یا به جای تو غیر بگزیند

2 دل من شد به خار هجر تو ریش گل ز باغ وصال کی چیند

3 چونکه با زلف و خالت انس گرفت جای دیگر چگونه بنشیند

4 گر خرامی به باغ سرو روان درد از آن قامت تو برچیند

1 پیش او گر همه جانند به جانان نرسند گر همه مایه ی دردند به درمان نرسند

2 همه سرها به غم عشق تو سرگردانند شد یقینم که ز وصل تو به درمان نرسند

3 ای بسا جان گرامین که به عید رخ تو سر همه کرده فدا لیک به قربان نرسند

4 دولت وصل و شب هجر تو مشکل کاریست ترک جان کن که به مقصود دل آسان نرسند

1 تا دلم را کرده ای مأوای خود من ندارم در غمت پروای خود

2 منّتی باشد به عید روی تو گر کنی قربان مرا در پای خود

3 چشم ما بین تا به خود عاشق شوی سرو جانم بر قد و بالای خود

4 چشم و روی و زلف و خال و رنگ و بوی خوب داری هر یکی بر جای خود

1 ز ابر بر رخ ماهم نقاب خوش نبود ز دیده بر رخ جانم شراب خوش نبود

2 تو تا به چند جگر خوردنت بود عادت مخور که از جگر ما کباب خوش نبود

3 مپوش روی چو خورشید خویشتن به نقاب که با رخ چو خورت ماهتاب خوش نبود

4 رخت گلست و خوی عارض تو همچو گلاب به روی چون گل تو جز گلاب خوش نبود

1 با من خسته دلبرم غیر جفا نمی‌کند کام دل حزین من دوست روا نمی‌کند

2 چونکه دلم به درد او هست حزین و مبتلا درد مرا ز لب چرا دوست دوا نمی‌کند

3 گفته بُد او وفا کنم ور نکند عجب مدار عمر منست از آن سبب عمر وفا نمی‌کند

4 این همه جور و درد دل کز غم اوست بر دلم با همه غم ز دامنش دست رها نمی‌کند

1 دل ما بردی و یکدم طرف مات نبود گرچه ای سرو بجز دیده ی ما جات نبود

2 مهر روی تو نکردیم بجز جان جایش مهر ما یک سر مو در دل خارات نبود

3 مدّتی بود که تا کحل بصر می جستم نیک دیدم که بجز خاک کف پات نبود

4 قامت سرو سهی در چمن جان بسیار دیده ام هیچ یکی چون قد زیبات نبود

1 نسیم باد صبا از دیار ما آمد عجب اگرنه ز پیش نگار ما آمد

2 عبیر و عنبر سارا وزید در بستان که نکهتی ز سر زلف یار ما آمد

3 خبر به بلبل شیدا ده ای نسیم صبا که وقت عشرت و باغ و بهار ما آمد

4 فغان و ناله ی شبگیر ما به روز فراق نگشت ضایع و روزی به کار ما آمد

1 مرا در عشق تو دیوانه خوانند به شمع روی تو پروانه خوانند

2 هرآن پروا که جز عشق تو باشد ز روی عقل آن پروا نه خوانند

3 ز جانم آشنا در کوی عشقش چرا آخر مرا بیگانه خوانند

4 چو غم یکدم ز ما غافل نباشد کنون با غم مرا همخانه خوانند