منم چون گوی سرگردان از جهان ملک خاتون غزل 764
1. منم چون گوی سرگردان به گرد کوی آن دلبر
ز تاب زلف چوگان وش که ما را می زند بر سر
عشق بازی با چنان یاری از جهان ملک خاتون غزل 765
1. عشق بازی با چنان یاری چه خوش باشد دگر
ور بود همچون تو دلداری چه خوش باشد دگر
از شراب وصل او مستم از جهان ملک خاتون غزل 766
1. از شراب وصل او مستم دگر
وز غم بیهوده وارستم دگر
آمد نسیم صبحدم وز یار از جهان ملک خاتون غزل 767
1. آمد نسیم صبحدم وز یار می آرد خبر
یاری که گر بینیش رو خیره شود در وی بصر
ای دل پر درد بر امّید از جهان ملک خاتون غزل 768
1. ای دل پر درد بر امّید درمان غم مخور
در رسد تشریف روز وصل جانان غم مخور
ای دل ار سرگشته‌ای از جهان ملک خاتون غزل 769
1. ای دل ار سرگشته‌ای از جور دوران غم مخور
باشد احوال جهان افتان و خیزان غم مخور
ای به خوبی تو در جهان از جهان ملک خاتون غزل 770
1. ای به خوبی تو در جهان مشهور
از رخت چشم زخم بادا دور
بردی دل من به چشم مخمور از جهان ملک خاتون غزل 771
1. بردی دل من به چشم مخمور
ای چشم بدان ز چشم بد دور
بیچاره دل به درد تو از جهان ملک خاتون غزل 772
1. بیچاره دل به درد تو تا کی بود صبور
جان را تو قوّتی و دلم را تویی سرور
در افتادم به عشق او از جهان ملک خاتون غزل 773
1. در افتادم به عشق او ز تقدیر
مسلمانان مسلمانان چه تدبیر
ای مسلمانان بتی دارم از جهان ملک خاتون غزل 774
1. ای مسلمانان بتی دارم به غایت دلپذیر
چابک و رعنا و چست و نازنین و دلپذیر
نکهت خطّست یا بوی بنفشه از جهان ملک خاتون غزل 775
1. نکهت خطّست یا بوی بنفشه یا عبیر
یا نسیم زلف دلدارم که باشد دلپذیر