غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 دل بر شب وصال تو رهبر نمی شود نقش خیال تو ز برابر نمی شود

2 ای دل صبور باش به هجران آن صنم چون دولت وصال میسّر نمی شود

3 رخساره ام چو زر شده از شدّت فراق چون کار عاشقان تو بی زر نمی شود

4 تحقیق شد کنون که گدای شب وصال بی وجه روز وصل توانگر نمی شود

1 تربیت در آب و گل گل‌های رنگین می‌دهد بعد از آن در چشم عشّاقانش تمکین می‌دهد

2 در سرابستان جان گل‌های رنگین باد صبح پیش چشم بلبل خوش خوانش آیین می‌دهد

3 هر زمان گر نرگس مستش کند سویم نگاه تاب جان خسته‌ام ز ابروی پرچین می‌دهد

4 در دو چین زلف او نقاّش چینی کی رسد بوی رخسار تو چون از زلف پرچین می‌دهد

1 گرم چه داعیه ی عشق آن نگار نبود به گرد کوی وصالش مرا گذار نبود

2 کناره کردم از آن آستان ز بیم رقیب به اختیار خودم گرچه بخت یار نبود

3 ز غیب دامن وصلش فتاد در دستم ولی چه سود دریغا که پایدار نبود

4 به باغ عیش گل آرزو همی چیدم به کام خویش زمانی که بیم خار نبود

1 گِل ما را ز ازل با غم تو بسرشتند قصه ی عشق تو را بر سر ما بنوشتند

2 گرچه داری تو فراغت ز من ای جان گویی تخم مهر تو مرا در دل و در جان کشتند

3 آه از آن مردمک چشم که بس خون ریزست که به تیغ ستم غمزه جهانی کشتند

4 گرچه مشّاطه ی حسنش به نگار آمده بود لیک دستانش به خون دل ما می شستند

1 بسا دلی که به زلف تو پای در بندند گر از تو باز ستانند با که پیوندند

2 دلم ببردی و خون جگر خوری تا کی مکن مکن که چنین جور از تو نپسندند

3 نمی رود ز خیالم خیال طلعت دوست چرا که مهر رخش در دل من آکندند

4 ز بوستان وفاداری ای مسلمانان مگر که شاخ محبّت ز بیخ برکندند

1 نسیم صبح مگر از دیار ما آید که بوی نکهت زلف نگار ما آید

2 خبر ز دوست چه داری بگو نسیم صبا مگر قرار دل بی قرار ما آید

3 به زیر خاک بساطش چو خاک پست شدم که خاک مقدم او افتخار ما آید

4 عجب ز بخت من و طالع ضعیف منست اگر به روز غمت بخت یار ما آید

1 یار بی جرمی ز من بیزار شد ناگهان با دشمنانم یار شد

2 مونس جانش همی پنداشتم نام و ننگم در سر این کار شد

3 زاری و افغان من سودی نداشت چون بدیدم موجب آزار شد

4 دیده ام از خواب غفلت مست بود ای دریغا این زمان بیدار شد

1 کس به امید وفا ترک دل و دین نکند جز تو سنبل به گل روی تو پرچین نکند

2 هیچ شب نیست که از خون جگر روی مرا دل غم دیده ام از دست تو رنگین نکند

3 از جفایی که از او بر من دلخسته رسید همه کس رحم کند آن دل سنگین نکند

4 نگذرد یک نفسی کان بت مه رو به جفا ابروان بر من دلخسته پر از چین نکند

1 دل من عشق بازی نیک داند لبت عاشق نوازی نیک داند

2 چو بر بازیست دل در کار عشقت به جان تو که بازی نیک داند

3 دلم در بوته ی هجران رویت بر آتش جان گدازی نیک داند

4 خیالت را دو دیده مردم چشم به مهمان ترک تازی نیک داند

1 دردمندان تو از وصل تو درمان طلبند یک نظر دیدن روی تو چو ایمان طلبند

2 همچو پروانه ی سرگشته دلِ خلق جهان بر فروغ رخ تو راه شبستان طلبند

3 بلبلان را همه فریاد و فغان دانی چیست عاشقانند و به بستان گل بستان طلبند

4 در فراق رخ تو ناله برآورد هزار وین زمان باج خود از باده پرستان طلبند