آن سرو راست را که همی از جهان ملک خاتون غزل 788
1. آن سرو راست را که همی پرورم به ناز
از آب دیده، چون بودم بر قدش نیاز
فغان و داد ازین روزگار از جهان ملک خاتون غزل 789
1. فغان و داد ازین روزگار سفله نواز
که دارد اهل مروّت بدین صفت به نیاز
به دست دل نیفتاده چو از جهان ملک خاتون غزل 790
1. به دست دل نیفتاده چو تو حوری‌وشی هرگز
سهی سرو دلارامی نگاری سرکشی هرگز
تا چند کشیم از جگر این از جهان ملک خاتون غزل 791
1. تا چند کشیم از جگر این آه جگر سوز
تا چند خوریم از ستمت تیغ جگردوز
دلبرا بر سر کوی تو فغانست از جهان ملک خاتون غزل 792
1. دلبرا بر سر کوی تو فغانست امروز
آتشم از غم تو در دل و جانست امروز
جفا نمود دلم بر سر وفاست از جهان ملک خاتون غزل 793
1. جفا نمود دلم بر سر وفاست هنوز
اگرچه درد فرستادم او دواست هنوز
روی او صبح من و ماه تمامست از جهان ملک خاتون غزل 794
1. روی او صبح من و ماه تمامست هنوز
زلف شبرنگ بتم مایه شامست هنوز
بار عشق تو مرا بر دل از جهان ملک خاتون غزل 795
1. بار عشق تو مرا بر دل و جانست هنوز
مهر روی تو بدان مهر و نشانست هنوز
در فراقش رود خون از از جهان ملک خاتون غزل 796
1. در فراقش رود خون از دیده می‌بارم هنوز
وان ستمگر می‌نگوید ترک آزارم هنوز
دیگر چه فتنه می کند از جهان ملک خاتون غزل 797
1. دیگر چه فتنه می کند این باد مشک بیز
گر عاقلی دلا به سوی بوستان گریز
نیاز من به رخ خود مکن از جهان ملک خاتون غزل 798
1. نیاز من به رخ خود مکن ز خویش قیاس
مرا به دیده ی اخلاص و بندگی بشناس
مریز خون دل خلق را نگارا از جهان ملک خاتون غزل 799
1. مریز خون دل خلق را نگارا بس
مکن برین دل مسکین جفا خدا را بس