صبا از رخ بکش یک دم نقابش از جهان ملک خاتون غزل 812
1. صبا از رخ بکش یک دم نقابش
که تا بینم رخ چون آفتابش
چون صبا آورد از زلفش از جهان ملک خاتون غزل 813
1. چون صبا آورد از زلفش نسیمی روح بخش
ای دل بیچاره جان را بر نسیم او ببخش
یارب دل محنت زده ام از جهان ملک خاتون غزل 814
1. یارب دل محنت زده ام را خبری بخش
وز دیده ی صاحب نظرانم نظری بخش
دل ربود از من و در دست از جهان ملک خاتون غزل 815
1. دل ربود از من و در دست بلا افکندش
در غم هجر خدا را که چنین مپسندش
نگار مهوش ما را که نیست از جهان ملک خاتون غزل 816
1. نگار مهوش ما را که نیست مانندش
چه بودی ار برسیدی به عهد پیوندش
منّتی نیست ز خلقم به از جهان ملک خاتون غزل 817
1. منّتی نیست ز خلقم به جهان جز کرمش
گر به دیده بتوان رفت دمی خاک درش
دلم بر آتشست از لعل از جهان ملک خاتون غزل 818
1. دلم بر آتشست از لعل نوشش
بدان تا که بیابم پای بوسش
که دید شکل هلالی چو از جهان ملک خاتون غزل 819
1. که دید شکل هلالی چو ابروی طاقش
که دید آن رخ زیبا که نیست مشتاقش
نگار چابک مه روی مهوش از جهان ملک خاتون غزل 820
1. نگار چابک مه روی مهوش
بت سیمین عذار شوخ سرکش
در باغ خرامید شبی آن از جهان ملک خاتون غزل 821
1. در باغ خرامید شبی آن بت مهوش
با غمزه چون ناوک و ابروی کمانکش
چند ز دیده خون دل بر از جهان ملک خاتون غزل 822
1. چند ز دیده خون دل بر رخ جان چکانمش
چند فغان ز عشق تو تا به فلک رسانمش