غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 بی رخ تو نمی توانم بود زآنکه وصل تو چون روانم بود

2 دیدن روی تو به جان جستم تا مرا طاقت و توانم بود

3 دل ببردی و ترک ما گفتی بر تو ای جان کی آن گمانم بود

4 آن قد همچو سرو و آن لب لعل مونس جان ناتوانم بود

1 با قدت آخر چرا سروی سرافرازی کند از چه رو آخر صبا با زلف او بازی کند

2 سرو را کی می رسد دعوی بالا با قدت پیش بالای تو میراد از چه او بازی کند

3 چون صبا در زلف تو پیچد پریشان بینمش با وجود آنکه با گوش تو همرازی کند

4 در هوای کویت ار گنجشک روزی بگذرد در فضای قربتت دعوی شهبازی کند

1 دل من در طلبکاری وصل تو به جان آمد ز دست جورت ای دلبر جهانی در فغان آمد

2 ز جورت گفتم ای دل ترک مهرش کن مکش خواری جوابم داد و گفت آری به دل گر بر توان آمد

3 چو چشم مست خون خوارش خطا کرد از جفا بر من اشارت کرد بر ابرو و دردم در کمان آمد

4 هر آن تیری که بگشود او ز شست و غمزه و ابرو چو دیدم ناگه از هر سو به جان ناتوان آمد

1 چرا ز وصل تو کامم روا نمی باشد چرا به بخت منت جز جفا نمی باشد

2 پیام من که رساند به یار مهرگسل رسول من چکنم جز صبا نمی باشد

3 بگو به هجر توأم خون دل ز دیده برفت به غیر مردمکم کس گوا نمی باشد

4 دوای درد من ای جان نمی کنی چکنم به دست بنده به غیر از دعا نمی باشد

1 تا به چند آن غمزه از من دلربایی می‌کند می‌رود با جای دیگر آشنایی می‌کند

2 روشنایی چشم من باشد روا باشد که یار شمع رویش جای دیگر روشنایی می‌کند

3 در وفاداری او جان داده‌ام من سال‌ها آن نگار من به عادت بی‌وفایی می‌کند

4 در جان یک دل نماند از دست آن عیار و او همچنان از خلق عالم دلربایی می‌کند

1 رسید مژده ی شادی که شاه باز آمد خلاص یافت دل از غم که دلنواز آمد

2 نگارم ار چه بسی انتظار می فرمود چو صد نگار کنونم ز در فراز آمد

3 مرا ز درد فراقش شکایتی می بود هزار شکر که آن غمگسار باز آمد

4 به ناز اگر بخرامد چو سرو در بستان فغان ز لاله برآید که سرو ناز آمد

1 درد ما را دوا تواند بود زان جفاجو وفا تواند بود

2 دلبر از این دهان شیرینت کام جانم روا تواند بود

3 حالت درد ما که عرضه دهد پیش او جز صبا تواند بود

4 گوید آن دردها که بر دل ماست نازنینا روا تواند بود

1 دل ستد از دستم و در پا فکند آتش عشقش به دل ما فکند

2 بانگ ز عشّاق برآمد تمام زلف ز رخسار چو بالا فکند

3 زلف پریشان تو باز آن دلم بردش و در بوته سودا فکند

4 پرده برانداخت ز روی آفتاب تابش اندر دل خارا فکند

1 مسکین دلم ز درد تو فریاد می‌کند از بس که روز هجر تو بیداد می‌کند

2 زین بیش غم مَنِهْ به دلِ خسته‌خاطرم کز غم رقیب بیهده دل شاد می‌کند

3 گر بگذرد قدت چو سهی سرو در چمن صد بنده را ز لطف خود آزاد می‌کند

4 هر دیده‌ای که قدّ دلارای او بدید هرگز نظر به قامت شمشاد می‌کند؟

1 خاطرم از هر دو کون آزاد بود با خیالش روز و شب دلشاد بود

2 در خیالم قدّ آن دلبر گذشت چون بدیدم قامت شمشاد بود

3 پیش قدّش بنده گشتم رایگان گرچه یار ما چو سرو آزاد بود

4 داد من یک لحظه از وصلش نداد وآنچه کرد او بر من از بیداد بود