آه ازین شب که نیست پایانش از جهان ملک خاتون غزل 823
1. آه ازین شب که نیست پایانش
وای دردی که نیست درمانش
خوشست درد که باشد امید از جهان ملک خاتون غزل 824
1. خوشست درد که باشد امید درمانش
خوشا سری که نباشد به عشق سامانش
مراست درد فراقی که از جهان ملک خاتون غزل 825
1. مراست درد فراقی که نیست درمانش
شبیست شدّت هجران که نیست پایانش
اگرچه یاد نیاید به از جهان ملک خاتون غزل 826
1. اگرچه یاد نیاید به سالها ز منش
هزار جان گرامی فدای جان و تنش
صبحدم آورد بویی سویم از جهان ملک خاتون غزل 827
1. صبحدم آورد بویی سویم از پیراهنش
راست گویم آب حیوان می چکد از دامنش
گر زنم آهی بسوزم خرمنش از جهان ملک خاتون غزل 828
1. گر زنم آهی بسوزم خرمنش
ای مسلمانان بگویید از منش
ز مهرویان بود گویا از جهان ملک خاتون غزل 829
1. ز مهرویان بود گویا وفا خوش
که نبود از نکورویان جفا خوش
در فراقت من نکردم خواب از جهان ملک خاتون غزل 830
1. در فراقت من نکردم خواب خوش
بی لبت هرگز نخوردم آب خوش
ای دل ما را به دردت حال از جهان ملک خاتون غزل 831
1. ای دل ما را به دردت حال خوش
کرده ای کار مرا پامال خوش
بیا تا در برت گیرم چو از جهان ملک خاتون غزل 832
1. بیا تا در برت گیرم چو جان خوش
دهم در پای تو جانا روان خوش
چو خندد صبحدم گل در از جهان ملک خاتون غزل 833
1. چو خندد صبحدم گل در چمن خوش
نماید چون رخت در چشم من خوش
بیا که دیده ی من دید از جهان ملک خاتون غزل 834
1. بیا که دیده ی من دید دوش خوابی خوش
برآمده به شب تیره آفتابی خوش