ای به رخت نیاز من از از جهان ملک خاتون غزل 847
1. ای به رخت نیاز من از حد و اندازه ی بیش
بر دل ریش ما بگو چند زنی ز غمزه نیش
به غیر سوز و گدازیم از جهان ملک خاتون غزل 848
1. به غیر سوز و گدازیم چاره نیست چو شمع
نزار و زارم و گریان ز غم میانه جمع
در شب تاریک هجران زار از جهان ملک خاتون غزل 849
1. در شب تاریک هجران زار و سوزانم چو شمع
او چو گل خندان و من سوزان و گریانم چو شمع
دغدغه ی وصل تو چون برود از جهان ملک خاتون غزل 850
1. دغدغه ی وصل تو چون برود از دماغ
کیست که از عشق تو بر دل او نیست داغ
مژده‌ای دادم صبا کآمد از جهان ملک خاتون غزل 851
1. مژده‌ای دادم صبا کآمد گل خوش‌بو به باغ
با گل رویش بود از باغ و گل ما را فراغ
من نمی‌خواهم به جز از جهان ملک خاتون غزل 852
1. من نمی‌خواهم به جز روی تو باغ
با رخت دارم ز بستان‌ها فراغ
دل برد دلبر و به دلم از جهان ملک خاتون غزل 853
1. دل برد دلبر و به دلم برنهاد داغ
دارد کنون ز حال من خسته دل فراغ
قدّش صنوبریست روان از جهان ملک خاتون غزل 854
1. قدّش صنوبریست روان در میان باغ
دارد بر آستین ز گل و نسترن فراغ
ای دل به گرد کعبه کوی از جهان ملک خاتون غزل 855
1. ای دل به گرد کعبه کوی تو در طواف
وی جان زده ز دولت وصل رخ تو لاف
ما زان توئیم بی تکلّف از جهان ملک خاتون غزل 856
1. ما زان توئیم بی تکلّف
در ما نگر از سر تلطّف
دلم از جان شده بر روی از جهان ملک خاتون غزل 857
1. دلم از جان شده بر روی چو ماهت مشعوف
مدّتی تا به غم عشق رخت شد معروف
ای که هستم من مهجور از جهان ملک خاتون غزل 858
1. ای که هستم من مهجور ز جانت مشتاق
من نه تنها، که شده جمله جهانت مشتاق