ای به رخت نیاز من از حد و اندازه ی بیش از ملک خاتون غزل 847
1. ای به رخت نیاز من از حد و اندازه ی بیش
بر دل ریش ما بگو چند زنی ز غمزه نیش
به غیر سوز و گدازیم چاره نیست چو شمع از ملک خاتون غزل 848
1. به غیر سوز و گدازیم چاره نیست چو شمع
نزار و زارم و گریان ز غم میانه جمع
در شب تاریک هجران زار و سوزانم چو شمع از ملک خاتون غزل 849
1. در شب تاریک هجران زار و سوزانم چو شمع
او چو گل خندان و من سوزان و گریانم چو شمع
دغدغه ی وصل تو چون برود از دماغ از ملک خاتون غزل 850
1. دغدغه ی وصل تو چون برود از دماغ
کیست که از عشق تو بر دل او نیست داغ
مژدهای دادم صبا کآمد گل خوشبو به باغ از ملک خاتون غزل 851
1. مژدهای دادم صبا کآمد گل خوشبو به باغ
با گل رویش بود از باغ و گل ما را فراغ
من نمیخواهم به جز روی تو باغ از ملک خاتون غزل 852
1. من نمیخواهم به جز روی تو باغ
با رخت دارم ز بستانها فراغ
دل برد دلبر و به دلم برنهاد داغ از ملک خاتون غزل 853
1. دل برد دلبر و به دلم برنهاد داغ
دارد کنون ز حال من خسته دل فراغ
قدّش صنوبریست روان در میان باغ از ملک خاتون غزل 854
1. قدّش صنوبریست روان در میان باغ
دارد بر آستین ز گل و نسترن فراغ
ای دل به گرد کعبه کوی تو در طواف از ملک خاتون غزل 855
1. ای دل به گرد کعبه کوی تو در طواف
وی جان زده ز دولت وصل رخ تو لاف
ما زان توئیم بی تکلّف از ملک خاتون غزل 856
1. ما زان توئیم بی تکلّف
در ما نگر از سر تلطّف
دلم از جان شده بر روی چو ماهت مشعوف از ملک خاتون غزل 857
1. دلم از جان شده بر روی چو ماهت مشعوف
مدّتی تا به غم عشق رخت شد معروف
ای که هستم من مهجور ز جانت مشتاق از ملک خاتون غزل 858
1. ای که هستم من مهجور ز جانت مشتاق
من نه تنها، که شده جمله جهانت مشتاق