چنان به وصل توأم از از جهان ملک خاتون غزل 859
1. چنان به وصل توأم از میان جان مشتاق
که هست مرده بیچاره بر روان مشتاق
ما را ز حد برفت ز درد از جهان ملک خاتون غزل 860
1. ما را ز حد برفت ز درد تو اشتیاق
تا کی کشیم زهر فراق تو در مذاق
بر لب آمد جان ما از اشتیاق از جهان ملک خاتون غزل 861
1. بر لب آمد جان ما از اشتیاق
شد چو صبرم تلخ از هجران مذاق
خون جگر خورم به جهان از جهان ملک خاتون غزل 862
1. خون جگر خورم به جهان با غم فراق
جانم به لب رسید خدا را ز اشتیاق
پست طاقت طاق گشت از از جهان ملک خاتون غزل 863
1. پست طاقت طاق گشت از بار عشق
پای دل مجروح شد از خار عشق
ای گل رویت بهارستان از جهان ملک خاتون غزل 864
1. ای گل رویت بهارستان عشق
وای دل من بلبل بستان عشق
الغیاث از دست دل کِم از جهان ملک خاتون غزل 865
1. الغیاث از دست دل کِم کرد سرگردان عشق
من نمی دانم که تا کی می برد فرمان عشق
به جان رسید دل من ز گردش از جهان ملک خاتون غزل 866
1. به جان رسید دل من ز گردش افلاک
شدست جامه صبرم ز دست هجران چاک
اگر ز دل کشم آهی به غم از جهان ملک خاتون غزل 867
1. اگر ز دل کشم آهی به غم من غمناک
فتد ز آتش آهم غریو در افلاک
ندارم در غم عشقت ز کس از جهان ملک خاتون غزل 868
1. ندارم در غم عشقت ز کس باک
بلی هستم ز هجران تو غمناک
ای شرمسار روی تو خورشید از جهان ملک خاتون غزل 869
1. ای شرمسار روی تو خورشید بر فلک
وای خیره در فروغ جمال تو مردمک
ای برده رخت ز روی گل از جهان ملک خاتون غزل 870
1. ای برده رخت ز روی گل رنگ
یارب دل تو دلست یا سنگ