کیست به عالم مرا غیر از جهان ملک خاتون غزل 776
1. کیست به عالم مرا غیر غمت دستگیر
ای بت نامهربان هان ز غمم دستگیر
دلم از درد فراق تو به از جهان ملک خاتون غزل 777
1. دلم از درد فراق تو به جان آمد باز
جانم از شوق وصالت به فغان آمد باز
آخر نظری کن به من ای از جهان ملک خاتون غزل 778
1. آخر نظری کن به من ای سرو روان باز
هر چند که آید همه از سرو روان ناز
هست چون زلف بتانم هوس از جهان ملک خاتون غزل 779
1. هست چون زلف بتانم هوس عمر دراز
تا دمی درد دل خویش بگویم به تو باز
سروی به خون دیده بپروردمش از جهان ملک خاتون غزل 780
1. سروی به خون دیده بپروردمش به ناز
برداشت از سر من بیچاره سایه باز
ای که دل برده ای ز دستم از جهان ملک خاتون غزل 781
1. ای که دل برده ای ز دستم باز
به چه از ما نظر گرفتی باز
صبا با گل بگو از من دگر از جهان ملک خاتون غزل 782
1. صبا با گل بگو از من دگر باز
به بستان آمدی با برگ و با ساز
به یاد آمدم آن جوانی از جهان ملک خاتون غزل 783
1. به یاد آمدم آن جوانی و ناز
که کردیم با دلبران طناز
در بوستان حسن بگفتم از جهان ملک خاتون غزل 784
1. در بوستان حسن بگفتم به سرو ناز
پیش قدش تو بیش به بالای خود مناز
ای تو چون محمود و من از جهان ملک خاتون غزل 785
1. ای تو چون محمود و من در بندگی همچون ایاز
بی نیاز از خلق و خلقی را به دیدارت نیاز
صبا مرا به جهان نیست از جهان ملک خاتون غزل 786
1. صبا مرا به جهان نیست جز تو محرم راز
مرا به روی نگارین خویش هست نیاز
سرو نازی سرو نازی سرو از جهان ملک خاتون غزل 787
1. سرو نازی سرو نازی سرو ناز
هست ما را بر قد سروت نیاز