غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 شادمان گشت دلم کز درم آن یار آمد شاخ امّید دل غمزده در بار آمد

2 دلبر از راه جفا گشت و وفا کرد ای دل مگر آن آه سحرگاه تو در کار آمد

3 راستی سرو ز رشک قدش از پای افتاد تا که آن قامت رعناش به رفتار آمد

4 تا سر زلف سمن سای تو بگشود صبا آهوی از نکهت آن بوی به رفتار آمد

1 مگر صبا ز سر کوی یار می آید که بوی سنبل گیسوی یار می آید

2 مرا هوای جنون تازه می شود هردم که یاد سلسله ی موی یار می آید

3 معطّرست دماغ دلم به باد سحر از آن سبب که ازو بوی یار می آید

4 روا بود که نویسم ز خون دیده و دل جواب نامه که از سوی یار می آید

1 درد مرا طبیب مداوا نمی کند با من ز روی لطف مدارا نمی کند

2 دردیست در دلم که علاجش به دست اوست وآن سنگ دل دواش مهیا نمی کند

3 تیغ ستم زند به دل خستگان هجر وز هیچ روی میل و محابا نمی کند

4 دل را ببرد از برم آن یار سست مهر وآنگه به شست زلف خودش جا نمی کند

1 عاشقان را تا به کی در کوی تو رسوا کنند بی دلان را اینچنین سرگشته و شیدا کنند

2 روی بنما تا زمانی عاشقان روی تو دیده ی مهجور را بر روی تو بینا کنند

3 ور نهان داری پری رویا ز چشم ما رخت بر سر کوی فراقت بی دلان غوغا کنند

4 ساکنان کوی را گر بگذری روزی به لطف خاک پایت را به کحل چشم نابینا کنند

1 مژده دادند دلم را که دلا یار آمد غم مخور ای دل غمدیده که غمخوار آمد

2 زآب چشم تو که سرچشمه حیوان ارزد میوه شاخ شب وصل تو در بار آمد

3 گفتم آخر دل بیچاره هجران دیده ناله و آه سحرگاه تو در کار آمد

4 از گلستان وصال تو نگارا به چه روی زان نصیب من دلداده همه خار آمد

1 دوشم ز در آن شمع دلفروز درآمد و آن تیره شب هجر نگارم به سر آمد

2 عمریست بپروردمش از آب دو دیده تا قامت آن سرو دلارا به بر آمد

3 من منتظر وعده آن عمر گرامی تا همچو سهی سرو شبی در گذر آمد

4 گفتم که زدم ناله بسی در شب هجران المنة لله که چنین کارگر آمد

1 سایه سرو بلندش گر به ما می افکند جان کنم ایثارش اما او کجا می افکند

2 آن بت دلجوی را بین کز دو زلف کافرش حلقه ای در گردن باد صبا می افکند

3 قامت و بالا نگویید آن که از بالا گذشت آن بلا را بین که مردم در بلا می افکند

4 خسته ی تیغ فراقش کشته ی جان مرا بر بساط درد هجران بی دوا می افکند

1 صبح روی تو سلامت می کند هم دعای صبح و شامت می کند

2 چون به بستان بگذری ای جان و دل سرو بستانی قیامت می کند

3 این دل بیچاره در بیت الحزن چون دعای جان دوامت می کند

4 زان مراد این جهان بی وفا آنچه می خواهی به کامت می کند

1 مرا تا دل به رویت مهربان شد ز دیده خون دل گویی روان شد

2 دلم بر خاک کویت زار بنشست روان تا قامت سرو روان شد

3 به بوی آنکه پایت را ببوسد بدان امّید خاک آستان شد

4 دل بیچاره ساکن گشت آنجا فدای خاک کوی دلبران شد

1 از درد دوری تو جانا دلم بفرسود صبر و قرار یکسر عشقم ز دست بربود

2 گر باورت نباشد از ما غم جهان را تو سیم اشک ما بین بر چهره زراندود

3 دیدی که در فراقت ای نور هر دو دیده نارم به دل فتاده روی مرا چو به بود

4 بگذاشتی به دردم وز پیش ما برفتی آری مگر نگارا دلخواه تو چنین بود