اگر نقاب بت من ز چهره از جهان ملک خاتون غزل 704
1. اگر نقاب بت من ز چهره بگشاید
بسا دلی که به شوخی به غمزه برباید
مرا به صبحدمی گل به از جهان ملک خاتون غزل 705
1. مرا به صبحدمی گل به بار می باید
به باغ دامن و دست نگار می باید
چمن به صبحدمی چون به از جهان ملک خاتون غزل 706
1. چمن به صبحدمی چون به گل بیاراید
دماغ جان من از بوی آن بیاساید
عاقبت کار فروبسته از جهان ملک خاتون غزل 707
1. عاقبت کار فروبسته خدا بگشاید
در فتحی به من از روی صفا بگشاید
گر آفتاب تجلیش روی از جهان ملک خاتون غزل 708
1. گر آفتاب تجلیش روی بنماید
دلا یقین که تو را کار بسته بگشاید
مرا زین بیش درد دل نباید از جهان ملک خاتون غزل 709
1. مرا زین بیش درد دل نباید
وگر دردم دهی دیگر نشاید
مرا وصال رخت ای نگار از جهان ملک خاتون غزل 710
1. مرا وصال رخت ای نگار می باید
اگر مراد دل ما نمی دهی شاید
کردگارم مگر از غیب از جهان ملک خاتون غزل 711
1. کردگارم مگر از غیب دری بگشاید
رهی از لطف به کوی تو مرا بنماید
نصیب دشمنم بادا چنین از جهان ملک خاتون غزل 712
1. نصیب دشمنم بادا چنین عید
نپندارم چنین عیدی که کس دید
بیا غم از بر آن یار غمگسار از جهان ملک خاتون غزل 713
1. بیا غم از بر آن یار غمگسار رسید
دعا بسی و ثناهای بی شمار رسید
جان من شکسته دل از غم از جهان ملک خاتون غزل 714
1. جان من شکسته دل از غم تو به جان رسید
وز غم عشقت ای صنم کارد به استخوان رسید
از دست هجر تو دل تنگم از جهان ملک خاتون غزل 715
1. از دست هجر تو دل تنگم به جان رسید
بس تیر غم که بر دل و جان جهان رسید