غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 دلبرا نقش خیالت ز دل ما نرود مُهر مهرت نفسی زین دل شیدا نرود

2 نگذرد بر من سودا زده روزی به غلط که دلم از سر زلف تو به سودا نرود

3 لحظه ای در همه اوقات میسّر نشود که ز هجرت ستمی بر من شیدا نرود

4 عاشق خسته چو بر خاک درت ساخت مقام گر به تیغش بزند حاسد از آنجا نرود

1 دردمندان غم عشق دوا می طلبند وز مراد دو جهان وصل شما می طلبند

2 دیده ی دیدن روی چو مهت ای دیده شب و روز و گه و بی گه ز خدا می طلبند

3 شب وصل تو که چون جان به جهانست عزیز خلق عالم همه آن را به دعا می طلبند

4 مه ما چونکه نهانست ز چشم همه خلق روشنایی رخ دوست ز ما می طلبند

1 چون تو چشم مرحمت بر حال ما خواهی فکند بیش از این جور و جفا از تو نمی دارم پسند

2 ور مرا از آتش هجران بخواهی سوختن خاک راهت گشته ام بیداد و خواری تا به چند

3 ای بت نامهربان حدی بود هر چیز را مرغ جانم را تو تا کی داری اندر قید و بند

4 یا ز بندش ده خلاصی یا بکش تا وارهد پند من بشنو ازین بینش به زلف خود مبند

1 درد دل مرا چو اطبا دوا کنند درمان درد ما لب لعل شما کنند

2 بیچارگان شوق که بینند روی او این بس بود ز دور که او را دعا کنند

3 شاهان چو در گذار ببینند خسته ای از روی مرحمت نظری بر گدا کنند

4 آنان که سکّه ی غم عشقش همی زنند شاید که خاک را به نظر کیمیا کنند

1 دلبرم دل ز برم برد و وفایی نکند درد ما را ز لب خویش دوایی نکند

2 این همه مهر و وفا کز رخ او در دل ماست نیست یکدم که به من جور و جفایی نکند

3 نیست یک شب ز فراق تو که دست دل من از غمت پیرهنی را به قبایی نکند

4 چونکه بالاش بدیدم به چمن می گفتم عجب ار بر سر ما باز بلایی نکند

1 شاد باش ای دل سرگشته که جان باز آید بار دیگر به تن مرده روان باز آید

2 یارب این شب چه شبی باشد و این روز چه روز کز درم صبحدم آن رشک جنان باز آید

3 محرمی نیست مرا نزد تو جز باد صبا که کند حال دلم عرض و نهان باز آید

4 گرد هجران امل تخم وفا کاشته ام به امیدی که مگر آب روان باز آید

1 چرا درد مرا درمان نباشد چرا جان مرا جانان نباشد

2 ز روز وصلت ای سلطان خوبان سر ما را چرا سامان نباشد

3 ز حد بگذشت درد اشتیاقت شب هجر تو را درمان نباشد

4 مرا جانی و تا کی دور باشی همانا صورت بی جان نباشد

1 فروغ حسن تو تا در کمال خواهد بود زبان فکر من از مدح لال خواهد بود

2 حرام باد بر آنکس همیشه خواب و قرار که گفت خون دل ما حلال خواهد بود

3 به جان رسید دل ما ز هجر تو تا کی تو را ز صحبت ما این ملال خواهد بود

4 به حسن تکیه مکن بیش از این که هم روزی کمال حسن تو را هم زوال خواهد بود

1 مقرّرست دلا دلبران وفا نکنند نهند درد به دلها ولی دوا نکنند

2 وفا اگر ننمایند حاکمند ولی به جان خسته دلان این همه جفا نکنند

3 اگر زکات به درویش مستحق ندهند به روز حسن ولی جور بر گدا نکنند

4 به اختیار چو بیگانه گشته اند از ما ز غمزه تیغ فشانی بر آشنا نکنند

1 ز باد صبح حدیثی مرا به گوش آمد که خیز ای دل مسکین که گل به جوش آمد

2 زمین ز لاله و خیری و سوسن و شمشاد به بانگ بلبل شوریده در خروش آمد

3 چو جام باده به بستان دمید و گل بشکفت ز چارسوی چمن های و هوی نوش آمد

4 بگیر گوشه باغی و دامن چمنی مرا ز هاتف غیبی چنین به گوش آمد