غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 تا کی از دیده من روی تو پنهان باشد دل مجموعم از آن زلف پریشان باشد

2 سر شوریده ما از غم هجران رخت تا کی ای دوست چنین بی سر و سامان باشد

3 گفت چونی ز غم عشق رخ ما گفتم عشق هرکس ز دل و عشق تو از جان باشد

4 گفت جان در عوض وصل توانی دادن گفتمش دردم از آن پیش تو درمان باشد

1 جانا غم عشق تو فراموش توان کرد غیر از غم عشق تو در آغوش توان کرد

2 گر تو صد از این جور کنی بر من مسکین ای جان به ستم عهد فراموش توان کرد

3 گر چه سخنم یاد نگیری به حقیقت درّیست گرانمایه که در گوش توان کرد

4 ار زهر هلاهل دهدم عشق به یک دم ای دوست به یاد لب تو نوش توان کرد

1 باد بویی ز سوی مصر به کنعان آورد درد یعقوب ستم دیده به درمان آورد

2 دست در گردن باد آرم و در پاش افتم که نسیمی ز سر زلف پریشان آورد

3 بنده ی باد صبایم که به هر صبحدمی هم پیامی به برم از بر جانان آورد

4 شکر معبود که شد دیده ی جانم روشن تا صبا سوی جهان بوی گریبان آورد

1 طبیب درد دلم را دوا نخواهد کرد امید ما ز لب خود روا نخواهد کرد

2 بسی امید مرا داد بر وفا چه کنم عجب گر آن بت سرکش جفا نخواهد کرد

3 چنین که من اثر وصل او همی بینم به قول خویش همانا وفا نخواهد کرد

4 گرفت دامن وصلش به صد امید دلم یقین که دست طلب زو رها نخواهد کرد

1 بیش از این با من بیچاره جفا نتوان کرد با وجود ستمش ترک وفا نتوان کرد

2 چون طبیب من دلخسته تو باشی چه کنم درد خود را ز تو ای دوست نهان نتوان کرد

3 در فراق رخ چون ماه تو ای نور دو چشم غیر خون جگر از دیده روان نتوان کرد

4 دل ما برد رخ و لعل تو ای دوست ولی تکیه بر آتش و بر آب روان نتوان کرد

1 تو بگو که چونم از تو دمکی گزیر باشد ز رخی که همچو خورشید و مهی منیر باشد

2 دل و دین و جسم و جانم چو تویی بگو که ما را بجز از خیال روی تو چه در ضمیر باشد

3 به سر ار چو گو بگردم ز در تو برنگردم اگر از جفات بر ما همه تیغ و تیر باشد

4 مدوان سمند هجران به شکستگان بی دل سبب آنکه ناله زار لگام گیر باشد

1 مسلمانان نه صبر از جان توان کرد نه درد عشق را درمان توان کرد

2 نه بر دردش تحمّل هست از این بیش نه از دست غمش افغان توان کرد

3 نه وصلش را توان دیدن به خوابی نه بر دل دردسر آسان توان کرد

4 نه از بستانش یک گل می توان چید نه ترک نغمه ی دستان توان کرد

1 خوشا مشکی که از زلف تو ریزد خوشا بادا که از کوی تو خیزد

2 رخت را در چمن گر گل ببیند ز شرم روی تو دردم بریزد

3 ز چشم شوخت آهوی تتاری خورد زنهار و از پیشت گریزد

4 دلم در کوی تو جان کرده ضایع به سر خاک رهت تا چند بیزد

1 شب هجران که پایانش نباشد بود دردی که درمانش نباشد

2 سری کاو از هوای عشق خالیست یقین دانم که سامانش نباشد

3 مباد آن کس که در شبهای هجران که بر دل هیچ فرمانش نباشد

4 کجا یابی کسی بر درد هجران که دستی بر گریبانش نباشد

1 درد دل را ز تو ای دوست نهان نتوان کرد جان شیرین منی صبر ز جان نتوان کرد

2 مشکل اینست که از جور فراقت صنما خون رود در جگر و هیچ فغان نتوان کرد

3 این چنین عهد شکستن که تو را عادت و خوست تکیه بر عهد تو و آب روان نتوان کرد

4 من در این درد که هستم ز فراق رخ تو بجز از خون دل از دیده روان نتوان کرد