وقت رسید کان صنم حاجت از جهان ملک خاتون غزل 621
1. وقت رسید کان صنم حاجت ما روا کند
با من خسته دل بگو تا به کی این جفا کند
تا چند با دل من مسکین از جهان ملک خاتون غزل 622
1. تا چند با دل من مسکین جفا کند
آن بی وفا نگار به ترک وفا کند
باشد که درد ما به تفقّد از جهان ملک خاتون غزل 623
1. باشد که درد ما به تفقّد دوا کند
کام دل ضعیف ز وصلش روا کند
با قدت آخر چرا سروی از جهان ملک خاتون غزل 624
1. با قدت آخر چرا سروی سرافرازی کند
از چه رو آخر صبا با زلف او بازی کند
عاقبت درد من خسته سرایت از جهان ملک خاتون غزل 625
1. عاقبت درد من خسته سرایت بکند
از فراق تو بسی با تو شکایت بکند
سرو قدّت سایه تا بر از جهان ملک خاتون غزل 626
1. سرو قدّت سایه تا بر ما فکند
شور و غوغا در وجود ما فکند
دل ستد از دستم و در پا از جهان ملک خاتون غزل 627
1. دل ستد از دستم و در پا فکند
آتش عشقش به دل ما فکند
سایه سرو بلندش گر به از جهان ملک خاتون غزل 628
1. سایه سرو بلندش گر به ما می افکند
جان کنم ایثارش اما او کجا می افکند
از چه رو لعل تو درمان از جهان ملک خاتون غزل 629
1. از چه رو لعل تو درمان دل ما نکند
چون دلم غیر رخت میل به هر جا نکند
کس به امید وفا ترک دل از جهان ملک خاتون غزل 630
1. کس به امید وفا ترک دل و دین نکند
جز تو سنبل به گل روی تو پرچین نکند
دلبرم دل ز برم برد و از جهان ملک خاتون غزل 631
1. دلبرم دل ز برم برد و وفایی نکند
درد ما را ز لب خویش دوایی نکند
چشمان تو مست و ناتوانند از جهان ملک خاتون غزل 632
1. چشمان تو مست و ناتوانند
پر فتنه و شهره ی زمانند