چو زلف خویش چرا عهد از جهان ملک خاتون غزل 609
1. چو زلف خویش چرا عهد یار بشکستند
چرا به تیغ جفا جان خستگان خستند
گِل ما را ز ازل با غم از جهان ملک خاتون غزل 610
1. گِل ما را ز ازل با غم تو بسرشتند
قصه ی عشق تو را بر سر ما بنوشتند
هیچکس در نزد آن در که از جهان ملک خاتون غزل 611
1. هیچکس در نزد آن در که درش باز نکردند
وآن کسان کز در انصاف بگردند نه مردند
بسا دلی که به زلف تو از جهان ملک خاتون غزل 612
1. بسا دلی که به زلف تو پای در بندند
گر از تو باز ستانند با که پیوندند
مرا با درد عشقت آفریدند از جهان ملک خاتون غزل 613
1. مرا با درد عشقت آفریدند
میان عاشقان ما را گزیدند
چون تو چشم مرحمت بر از جهان ملک خاتون غزل 614
1. چون تو چشم مرحمت بر حال ما خواهی فکند
بیش از این جور و جفا از تو نمی دارم پسند
دلم در شست زلفت گشت از جهان ملک خاتون غزل 615
1. دلم در شست زلفت گشت پابند
شده در بند زلفت نیک خرسند
پیش او گر همه جانند از جهان ملک خاتون غزل 616
1. پیش او گر همه جانند به جانان نرسند
گر همه مایه ی دردند به درمان نرسند
مرا ز دوستی دوست دشمنان از جهان ملک خاتون غزل 617
1. مرا ز دوستی دوست دشمنان بیشند
اگرچه دوست نباشند دشمن خویشند
خالیست بر آن لبان دلبند از جهان ملک خاتون غزل 618
1. خالیست بر آن لبان دلبند
همچون مگسی نشسته بر قند
دلبر چه کرد با من مسکین از جهان ملک خاتون غزل 619
1. دلبر چه کرد با من مسکین مستمند
دل را ببرد از من و در پای غم فکند
لشکر عشق تو چون غوغا از جهان ملک خاتون غزل 620
1. لشکر عشق تو چون غوغا کند
آتشی در جان ما پیدا کند