غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 کسی که تخم غمت در میان جان کارد روا بود که جهان را ز یاد بگذارد

2 مکن ستم تو از این بیش نور دیده ی من که دیده ام ز فراق رخ تو خون بارد

3 طریق دلبر من دلبریست باکی نیست ولی چو برد دلم را بگو نگه دارد

4 دلم ببرد و به غم داد و قصد دینم کرد به غیر دلبر عیار من که آن دارد

1 ای خوش آن دم که مرا جان بر جانانه رسد مرغ روحم ز قفس بر در کاشانه رسد

2 آشنایان غمت تشنه بر آب وصلند جرعه ای ده که مبادا که به بیگانه رسد

3 دل بیچاره به بحر غم تو غوّاص است مگرش دست ز بخت تو به دردانه رسد

4 در غم عشق تو زارم مگدازم در غم بیش از آن بیش مگیرش که به افسانه رسد

1 آخر این دردم به درمان کی رسد نوبت دیدار جانان کی رسد

2 این دل سرگشته ی سودازده از وصال او به سامان کی رسد

3 آدم آشفته دل در انتظار مانده تا پیغام رضوان کی رسد

4 دل چو بلبل زار و نالان در فراق تا گل رویش به بستان کی رسد

1 مرا دردی بود در دل که از وصلش دوا باشد دوای درد دوری را مگر لطف شما باشد

2 مرا یاریست بی همتا ندارد در جهان مانند چنین یاری نمی دانم که در عالم که را باشد

3 ز دولت خانه ی وصلت فتادم در شب هجران نگارینا چنین ظلمی بر این مسکین چرا باشد

4 میان مجمع رندان همی خواهم که بنشیند به شرطی کان بت مه رو به تنها زان ما باشد

1 سحرگهان سوی بستان گذار باید کرد تفرّجی به جهان در بهار باید کرد

2 نظر به قدرت بیچون وی چگونه به جان به چشم هوش در این لاله زار باید کرد

3 که گل ز خار برآورد و لاله را از خاک نظر به صانع پروردگار باید کرد

4 صبور باش به دردش دلا و دم درکش نظر به حالت این روزگار باید کرد

1 شب فراق تو جانا مرا به جان آورد چه عادتست که عشق تو در جهان آورد

2 که کام دل ز لب لعل خویشتن ندهد دلم ز جور تو ای جان از آن فغان آورد

3 فراق روی تو را خود چگونه شرح دهم سرشک دیده ی ما را چو ناودان آورد

4 بریده باد زبانش که نام نیک تو را به عمر خویش به بد گفت و در زبان آورد

1 دردم ز وصل دوست به درمان نمی‌رسد واین تیره روز هجر به پایان نمی‌رسد

2 جانم به لب رسید ز دست جفای خلق واین طرفه تر که شرح به جانان نمی‌رسد

3 یک لحظه نگذرد که دل خسته مرا صد تیر از فراق تو بر جان نمی‌رسد

4 ما جان نهاده‌ایم به راه غمت ولیک ما را گناه چیست چو فرمان نمی‌رسد

1 مرا جز شور تو در سر چه باشد مرا جز وصل تو درخور چه باشد

2 شبی از روی لطف و مهربانی گر آیی نزدم ای دلبر چه باشد

3 غریبی بی نوایی گر نوازی ثوابی کن از این بهتر چه باشد

4 گر آیی پیشم ای سرو سمن بوی نثار پای تو جز سر چه باشد

1 ز مهر روی خوب تو دلم دل بر نمی‌گیرد به جز سودای زلف تو مرا در سر نمی‌گیرد

2 بیا جانا به بر گیرم که طاقت طاق شد ما را که دل جز سرو آزادت کسی در بر نمی‌گیرد

3 به هر زاری که می‌گریم به هر سازی که می‌سوزم چرا ای سنگ دل پیش تو یک جو در نمی‌گیرد

4 ز سیماب سرشک من که ریزم در غمت هر شب نخفته چشم بختم تا رخش در زر نمی‌گیرد

1 کدام ماه چو ماه منیر ما باشد کدام یار چو آن بی نظیر ما باشد

2 کدام سرو بجز قامت چو شمشادت به راستی چو قدت دلپذیر ما باشد

3 حرام زاده ام ار با وجود مهر و مهی بجز خیال رخت بی نظیر ما باشد

4 فراق روی تو بر ما نه کار آسانست مگر عنایت تو دستگیر ما باشد