چو زلف خویش چرا عهد یار بشکستند از ملک خاتون غزل 609
1. چو زلف خویش چرا عهد یار بشکستند
چرا به تیغ جفا جان خستگان خستند
گِل ما را ز ازل با غم تو بسرشتند از ملک خاتون غزل 610
1. گِل ما را ز ازل با غم تو بسرشتند
قصه ی عشق تو را بر سر ما بنوشتند
هیچکس در نزد آن در که درش باز نکردند از ملک خاتون غزل 611
1. هیچکس در نزد آن در که درش باز نکردند
وآن کسان کز در انصاف بگردند نه مردند
بسا دلی که به زلف تو پای در بندند از ملک خاتون غزل 612
1. بسا دلی که به زلف تو پای در بندند
گر از تو باز ستانند با که پیوندند
مرا با درد عشقت آفریدند از ملک خاتون غزل 613
1. مرا با درد عشقت آفریدند
میان عاشقان ما را گزیدند
چون تو چشم مرحمت بر حال ما خواهی فکند از ملک خاتون غزل 614
1. چون تو چشم مرحمت بر حال ما خواهی فکند
بیش از این جور و جفا از تو نمی دارم پسند
دلم در شست زلفت گشت پابند از ملک خاتون غزل 615
1. دلم در شست زلفت گشت پابند
شده در بند زلفت نیک خرسند
پیش او گر همه جانند به جانان نرسند از ملک خاتون غزل 616
1. پیش او گر همه جانند به جانان نرسند
گر همه مایه ی دردند به درمان نرسند
مرا ز دوستی دوست دشمنان بیشند از ملک خاتون غزل 617
1. مرا ز دوستی دوست دشمنان بیشند
اگرچه دوست نباشند دشمن خویشند
خالیست بر آن لبان دلبند از ملک خاتون غزل 618
1. خالیست بر آن لبان دلبند
همچون مگسی نشسته بر قند
دلبر چه کرد با من مسکین مستمند از ملک خاتون غزل 619
1. دلبر چه کرد با من مسکین مستمند
دل را ببرد از من و در پای غم فکند
لشکر عشق تو چون غوغا کند از ملک خاتون غزل 620
1. لشکر عشق تو چون غوغا کند
آتشی در جان ما پیدا کند