جمال روی تو بر ملک دل از جهان ملک خاتون غزل 585
1. جمال روی تو بر ملک دل چو سرور شد
دو چشم بخت من از دیدنش منوّر شد
چون روز عمر من به فراق از جهان ملک خاتون غزل 586
1. چون روز عمر من به فراق تو شام شد
در آرزوی روی تو عمرم تمام شد
مرا تا دل به رویت مهربان از جهان ملک خاتون غزل 587
1. مرا تا دل به رویت مهربان شد
ز دیده خون دل گویی روان شد
دل از تاب شب هجرانش از جهان ملک خاتون غزل 588
1. دل از تاب شب هجرانش خون شد
تن مسکین ز آه دل زبون شد
دلبرا مسکین دل من در از جهان ملک خاتون غزل 589
1. دلبرا مسکین دل من در غمت دیوانه شد
با غم هجران رویت روز و شب همخانه شد
تا دل مسکین من دیوانه از جهان ملک خاتون غزل 590
1. تا دل مسکین من دیوانه شد
در غم عشق رخت افسانه شد
تا چند ز هجرت دلم ای از جهان ملک خاتون غزل 591
1. تا چند ز هجرت دلم ای یار بنالد
بی روی تو شب تا به سحر زار بنالد
نسیم باد صبا از دیار از جهان ملک خاتون غزل 592
1. نسیم باد صبا از دیار ما آمد
عجب اگرنه ز پیش نگار ما آمد
شادمان گشت دلم کز درم از جهان ملک خاتون غزل 593
1. شادمان گشت دلم کز درم آن یار آمد
شاخ امّید دل غمزده در بار آمد
مژده دادند دلم را که از جهان ملک خاتون غزل 594
1. مژده دادند دلم را که دلا یار آمد
غم مخور ای دل غمدیده که غمخوار آمد
بحمدالله شب هجران از جهان ملک خاتون غزل 595
1. بحمدالله شب هجران سرآمد
درخت وصل جانان در بر آمد
دوشم ز در آن شمع دلفروز از جهان ملک خاتون غزل 596
1. دوشم ز در آن شمع دلفروز درآمد
و آن تیره شب هجر نگارم به سر آمد