در عالم لطافت چون یار از جهان ملک خاتون غزل 573
1. در عالم لطافت چون یار من نباشد
آشفته کار و باری چون کار من نباشد
دل خوبان چنین سنگین از جهان ملک خاتون غزل 574
1. دل خوبان چنین سنگین نباشد
جفا بر بی دلان چندین نباشد
ما را به جهان جز غم روی از جهان ملک خاتون غزل 575
1. ما را به جهان جز غم روی تو نباشد
منزلگه ما جز سر کوی تو نباشد
چون عارض دلجوی بتم از جهان ملک خاتون غزل 576
1. چون عارض دلجوی بتم ماه نباشد
ور ماه بود ساکن خرگاه نباشد
مرا جز عشق تو کاری نباشد از جهان ملک خاتون غزل 577
1. مرا جز عشق تو کاری نباشد
چو تو در عالمم یاری نباشد
مرا جز عشق تو کاری نباشد از جهان ملک خاتون غزل 578
1. مرا جز عشق تو کاری نباشد
چو تو در عالم یاری نباشد
چرا ز وصل تو کامم روا از جهان ملک خاتون غزل 579
1. چرا ز وصل تو کامم روا نمی باشد
چرا به بخت منت جز جفا نمی باشد
دلبران را وفا نمی باشد از جهان ملک خاتون غزل 580
1. دلبران را وفا نمی باشد
لطفشان جز جفا نمی باشد
یار بی جرمی ز من بیزار از جهان ملک خاتون غزل 581
1. یار بی جرمی ز من بیزار شد
ناگهان با دشمنانم یار شد
رمید دل ز من خسته پیش از جهان ملک خاتون غزل 582
1. رمید دل ز من خسته پیش دلبر شد
دماغ جان ز سر زلف او معطّر شد
تا که شمع جمال او برشد از جهان ملک خاتون غزل 583
1. تا که شمع جمال او برشد
حال پروانه نوع دیگر شد
دیده ای کاو به سر کوی از جهان ملک خاتون غزل 584
1. دیده ای کاو به سر کوی وفا رهبر شد
بی تکلّف به همه ملک جهان سرور شد