ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 مسلمان شرمسار از بی کلاهی است که دینش مرد و فقرش خانقاهی است

2 تو دانی در جهان میراث ما چیست؟ گلیمی از قماش پادشاهی است

1 مپرس از من که احوالش چسان است زمینش بدگهر چون آسمان است

2 بر آن مرغی که پروردی به انجیر تلاش دانه در صحرا گران است

1 به چشمش وانمودم زندگی را گشودم نکته فردا و دی را

2 توان اسرار جانرا فاش تر گفت بده نطق عرب این اعجمی را

1 مسلمان گرچه بی خیل و سپاهی است ضمیر او ضمیر پادشاهی است

2 اگر او را مقامش باز بخشند جمال او جلال بی پناهی است

1 متاع شیخ اساطیر کهن بود حدیث او همه تخمین و ظن بود

2 هنوز اسلام او زنار دار است حرم چون دیر بود او برهمن بود

1 دگرگون کرد لادینی جهان را ز آثار بدن گفتند جان را

2 از آن فقری که با صدیق دادی بشوری آور این آسوده جان را

1 حرم از دیر گیرد رنگ و بوئی بت ما پیرک ژولیده موئی

2 نیابی در بر ما تیره بختان دلی روشن ز نور آرزوئی

1 فقیران تا به مسجد صف کشیدند گریبان شهنشاهان دریدند

2 چو آن آتش درون سینه افسرد مسلمانان به درگاهان خزیدند

1 مسلمانان به خویشان در ستیزند بجز نقش دوئی بر دل نریزند

2 بنالند از کسی خشتی بگیرد از آن مسجد که خود از وی گریزند

1 جبین را پیش غیر الله سودیم چو گبران در حضور او سرودیم

2 ننالم از کسی می نالم از خویش که ما شایان شان تو نبودیم