ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 چه خوش صحرا که شامش صبح خند است شبش کوتاه و روز او بلند است

2 قدم ای راهرو آهسته تر نه چو ما هر ذره او دردمند است

1 غم راهی نشاط آمیزتر کن فغانش را جنون انگیزتر کن

2 بگیر ای ساربان راه درازی مرا سوز جدائی تیز تر کن

1 ترا نومیدی از طفلان روا نیست چه پروا گر دماغ شان رسا نیست

2 بگو ای شیخ مکتب گر بدانی که دل در سینهٔ شان هست یا نیست

1 مسلمانم غریب هر دیارم که با این خاکدان کاری ندارم

2 به این بی طاقتی در پیچ و تابم که من دیگر به غیر الله دچارم

1 دو صد دانا درین محفل سخن گفت سخن نازکتر از برگ سمن گفت

2 ولی با من بگون دیده ور کیست؟ که خاری دید و احوال چمن گفت

1 به جانهافریدم های و هو را کف خاکی شمردم کاخ و کو را

2 شود روزی حریف بحر پر شور زشوبی که دادمب جو را

1 منه از کف چراغرزو را بدستور مقام های و هو را

2 مشو در چار سوی این جهان گم بخود بازو بشکن چار سو را

1 مسلمانیم و آزاد از مکانیم برون از حلقهٔ نه آسمانیم

2 به ما آموختند آن سجده کز وی بهای هر خداوندی بدانیم

1 درون ما به جز دود نفس نیست بجز دست تو ما را دست رس نیست

2 دگر افسانه غم با که گویم؟ که اندر سینه ها غیر از تو کس نیست

1 به آن ملت اناالحق سازگار است که از خونش نم هر شاخسار است

2 نهان اندر جلال او جمالی که او را نه سپهر آئینه دار است