ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 ترا ازستان خود براندند رجیم و کافر و طاغوت خواندند

2 من از صبح ازل در پیچ و تابم ازن خاری که اندر دل نشاندند

1 بچشم من جهان جز رهگذر نیست هزاران رهرو و یک همسفر نیست

2 گذشتم از هجوم خویش و پیوند که از خویشان کسی بیگانه تر نیست

1 نماند آن تاب و تب در خون نابش نروید لاله از کشت خرابش

2 نیام او تهی چون کیسئه او به طاق خانه ویران کتابش

1 مگو با من خدای ما چنین کرد که شستن میتوان از دامنش گرد

2 ته بالا کن این عالم که در وی قماری میبرد نامرد از مرد

1 به منزل کوش مانند مه نو درین نیلی فضا هر دم فزون شو

2 مقام خویش اگر خواهی درین دیر به حق دل بند و راه مصطفی رو

1 بگو از من نواخوان عرب را بهای کم نهادم لعل لب را

2 ازن نوری که از قر ن گرفتم سحر کردم صد و سی ساله شب را

1 کف خاکی که دارم از در اوست گل و ریحانم از ابر تر اوست

2 نه «من» را می شناسم من نه او را ولی دانم که من اندر بر اوست

1 ز جانم نغمهء «الله هو» ریخت چو کرد از رخت هستی چار سو ریخت

2 بگیر از دست من سازی که تارش ز سوز زخمه چون اشکم فرو ریخت

1 جدائی شوق را روشن بصر کرد جدائی شوق را جوینده تر کرد

2 نمی دانم که احوال تو چون است مرا اینب و گل از من خبر کرد

1 نخواهم این جهان و آن جهان را مرا این بس که دانم رمز جان را

2 سجودی ده که از سوز و سرورش بوجد آرم زمین و آسمان را