ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 بدست می کشان خالی ایاغ است که ساقی را به بزم من فراغ است

2 نگه دارم درون سینه آهی که اصل او ز دود آن چراغ است

1 سبوی خانقاهان خالی از می کند مکتب ره طی کرده را طی

2 ز بزم شاعران افسرده رفتم نواها مرده بیرون افتد از نی

1 مسلمانم غریب هر دیارم که با این خاکدان کاری ندارم

2 به این بی طاقتی در پیچ و تابم که من دیگر به غیر الله دچارم

1 به آن بالی که بخشیدی ، پریدم به سوز نغمه های خود تپیدم

2 مسلمانی که مرگ از وی بلرزد جهان گردیدم و او را ندیدم

1 شبی پیش خدا بگریستم زار مسلمانان چرا زارند و خوارند

2 ندا آمد ، نمیدانی که این قوم دلی دارند و محبوبی ندارند

1 نگویم از فرو فالی که بگذشت چه سود از شرح احوالی که بگذشت

2 چراغی داشتم در سینهٔ خویش فسرد اندر دو صد سالی که بگذشت

1 نگهبان حرم معمار دیر است یقینش مرده و چشمش به غیر است

2 ز انداز نگاه او توان دید که نومید از همه اسباب خیر است

1 ز سوز این فقیر ره نشینی بده او را ضمیر آتشینی

2 دلش را روشن و پاینده گردان ز امیدی که زاید از یقینی

1 گهی افتم گهی مستانه خیزم چو خون بی تیغ و شمشیری بریزم

2 نگاه التفاتی بر سر بام که من با عصر خویش اندر ستیزم

1 مرا تنهائی و آه و فغان به سوی یثرب سفر بی کاروان به

2 کجا مکتب ، کجا میخانه شوق تو خود فرما مرا این به که آن به