ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 فتادی از مقام کبریائی حضور دون نهادان چهره سائی

2 تو شاهینی ولیکن خویشتن را نگیری تا بدام خود نیائی

1 جهانی تیره تر با آفتابی صواب او سراپا نا صوابی

2 ندانم تا کجا ویرانه ئی را دهی از خون آدم رنگ و آبی

1 بهن مؤمن خدا کاری ندارد که در تن جان بیداری ندارد

2 ازن از مکتب یاران گریزم جوانی خود نگهداری ندارد

1 بجام نو کهن می از سبو ریز فروغ خویش را بر کاخ و کو ریز

2 اگر خواهی ثمر از شاخ منصور به دل «لا غالب الا الله» فرو ریز

1 نگاهش پر کند خالی سبوها دواند می به تاک آرزوها

2 ز طوفانی که بخشد رایگانی حریف بحر گردد آب جوها

1 بپا ای هم نفس باهم بنالیم من و تو کشته شان جمالیم

2 دو حرفی بر مراد دل بگوئیم بپای خواجه چشمان را بمالیم

1 به راغان لاله رست از نو بهاران به صحرا خیمه گستردند یاران

2 مرا تنها نشستن خوشتر آید کنار آب جوی کوهساران

1 بیا ساقی بیارن کهنه می را جوان فرودین کن پیر وی را

2 نوائی ده که از فیض دم خویش چو مشعل بر فروزم چوب نی را

1 ازن فکر فلک پیما چه حاصل؟ که گرد ثابت و سیاره گردد

2 مثال پاره ای ابری که از باد به پهنای فضاواره گردد

1 اگر خاک تو از جان محرمی نیست بشاخ تو هم از نیسان نمی نیست

2 ز غمزاد شودم را نگهدار که اندر سینهٔ پردم غمی نیست