ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 چو خود را در کنار خود کشیدم به نور تو مقام خویش دیدم

2 درین دیر از نوای صبحگاهی جهان عشق و مستی آفریدم

1 فقیرم از تو خواهم هر چه خواهم دل کوهی ، خراش از برگ کاهم

2 مرا درس حکیمان درد سر داد که من پروردهٔ فیض نگاهم

1 پسر را گفت پیری خرقه بازی ترا این نکته باید حرز جان کرد

2 به نمرودان این دورشنا باش ز فیض شان براهیمی توان کرد

1 دل من در گشاد چون و چند است نگاهش از مه و پروین بلند است

2 بده ویرانه ئی در دوزخ او را که این کافر بسی خلوت پسند است

1 تو هم آن می بگیر از ساغر دوست که باشی تا ابد اندر بر دوست

2 سجودی نیست ای عبدالعزیز این بروبم از مژه خاک در دوست

1 گهی افتم گهی مستانه خیزم چو خون بی تیغ و شمشیری بریزم

2 نگاه التفاتی بر سر بام که من با عصر خویش اندر ستیزم

1 بشر تا از مقام خود فتاد است بقدر محکمی او را گشاد است

2 گنه هم می شود بی لذت و سرد اگر ابلیس تو خاکی نهاد است

1 مرا از منطقید بوی خامی دلیل او دلیل ناتمامی

2 برویم بسته درها را کشاید دو بیت از پیر رومی یا ز جامی

1 تب و تاب دل از سوز غم تست نوای من ز تاثیر دم تست

2 بنالم زانکه اندر کشور هند ندیدم بنده ئی کو محرم تست

1 حکیمان را بها کمتر نهادند به نادان جلوه مستانه دادند

2 چه خوش بختی ، چه خرم روزگاری در سلطان به درویشی گشادند