ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 بیا از من بگیرن دیر ساله که بخشد روح با خاک پیاله

2 اگربش دهی از شیشهٔ من قددم بروید شاخ لاله

1 به روی عقل و دل بگشای هر در بگیر از پیر هر میخانه ساغر

2 «دران کوش از نیاز سینه پرور که دامن پاک داریستین تر»

1 خلافت بر مقام ما گواهی است حرام استنچه بر ما پادشاهی است

2 ملوکیت همه مکر است و نیرنگ خلافت حفظ ناموس الهی است

1 دل دریا سکون بیگانه از تست به جیبش گوهر یکدانه از تست

2 تو ای موج اضطراب خود نگهدار که دریا را متاع خانه از تست

1 دل خود را اسیر رنگ و بو کرد تهی از ذوق و شوق و آرزو کرد

2 صفیر شاهبازان کم شناسد که گوشش با طنین پشه خو کرد

1 نگه دارد برهمن کار خود را نمی گوید به کس اسرار خود را

2 بمن گوید که از تسبیح بگذر بدوش خود برد زنار خود را

1 اگر پندی ز درویشی پذیری هزار امت بمیرد تو نمیری

2 بتولی باش و پنهان شو ازین عصر که درغوش شبیری بگیری

1 حق آن ده که « مسکین و اسیر» است فقیر و غیرت او دیر میر است

2 بروی او در میخانه بستند در این کشور مسلمان تشنه میر است

1 بده دستی ز پا افتادگان را به غیرالله دل نادادگان را

2 از آن آتش که جان من بر افروخت نصیبی ده مسلمان زادگان را

1 جهان چار سو اندر بر من هوای لامکان اندر سر من

2 چو بگذشتم ازین بام بلندی چو گرد افتاد پرواز از پر من