ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 سخن ها رفت از بود و نبودم من از خجلت لب خود کم گشودم

2 سجود زنده مردان می شناسی عیار کار من گیر از سجودم

1 تو می دانی صواب و ناصوابم نروید دانه از کشت خرابم

2 نکردی سجده و از دردمندی بخود گیری گناه بی حسابم

1 به افرنگی بتان دل باختم من ز تاب دیریان بگداختم من

2 چنان از خویشتن بیگانه بودم چو دیدم خویش را نشناختم من

1 به پور خویش دین و دانشموز که تابد چون مه و انجم نگینش

2 بدست او اگر دادی هنر را ید بیضاست اندرستینش

1 یکی از حجرهٔ خلوت برونی بباد صبحگاهی سینه بگشای

2 خروش این مقام رنگ و بو را بقدر نالهٔ مرغی بیفزای

1 گله از سختی ایام بگذار که سختی ناکشیده کم عیار است

2 نمی دانی کهب جویباران اگر بر سنگ غلطد خوشگوار است

1 گشودم پردهء از روی تقدیر مشو نومید و راه مصطفی گیر

2 اگر باور نداری آنچه گفتم ز دین بگریز و مرگ کافری میر

1 نم اشک است در چشم سیاهش دلم سوزد ز آه صبحگاهش

2 همان می کو ضمیرم را برافروخت پیاپی ریزد از موج نگاهش

1 مبارکباد کنن پاک جان را که زایدن امیر کاروان را

2 زغوش چنین فرخنده مادر خجالت می دهم حور جنان را

1 نه شعر است اینکه بر وی دل نهادم گره از رشتهء معنی گشادم

2 به امیدی که اکسیری زند عشق مس این مفلسان را تاب دادم