ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 پریدم در فضای دلپذیرش پرم تر گشت از ابر مطیرش

2 حرم تا در ضمیر من فرو رفت سرودم آنچه بود اندر ضمیرش

1 به آن رازی که گفتم پی نبردند ز شاخ نخل من خرما نخوردند

2 من ای میر امم داد از تو خواهم مرا یاران غزلخوانی شمردند

1 نه شعر است اینکه بر وی دل نهادم گره از رشتهء معنی گشادم

2 به امیدی که اکسیری زند عشق مس این مفلسان را تاب دادم

1 تو گفتی از حیات جاودان گوی بگوش مرده ئی پیغام جان گوی

2 ولی گویند این ناحق شناسان که تاریخ وفات این و آن گوی

1 رخم از درد پنهان زعفرانی تراود خون ز چشم ارغوانی

2 سخن اندر گلوی من گره بست تو احوال مرا ناگفته دانی

1 زبان ما غریبان از نگاهیست حدیث دردمندان اشک و آهیست

2 گشادم چشم و بر بستم لب خویش سخن اندر طریق ما گناهیست

1 خودی دادم ز خود نامحرمی را گشادم در گل او زمزمی را

2 بده آن نالهء گرمی که از وی بسوزم جز غم دین هر غمی را

1 درون ما به جز دود نفس نیست بجز دست تو ما را دست رس نیست

2 دگر افسانه غم با که گویم؟ که اندر سینه ها غیر از تو کس نیست

1 غریبی دردمندی نی نوازی ز سوز نغمهء خود در گدازی

2 تو میدانی چه میجوید ، چه خواهد دلی از هر دو عالم بی نیازی

1 نم و رنگ از دم بادی نجویم ز فیض آفتاب تو به رویم

2 نگاهم از مه و پروین بلند است سخن را بر مزاج کس نگویم