ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 نم اشک است در چشم سیاهش دلم سوزد ز آه صبحگاهش

2 همان می کو ضمیرم را برافروخت پیاپی ریزد از موج نگاهش

1 چه خوش صحرا که در وی کاروانها درودی خواند و محمل براند

2 به ریگ گرم او آور سجودی جبین را سوز تا داغی بماند

1 چه خوش صحرا که شامش صبح خند است شبش کوتاه و روز او بلند است

2 قدم ای راهرو آهسته تر نه چو ما هر ذره او دردمند است

1 امیر کاروان آن اعجمی کیست؟ سرود او به آهنگ عرب نیست

2 زند آن نغمه کز سیرابی او خنک دل در بیابانی توان زیست

1 مقام عشق و مستی منزل اوست چه آتش ها که در آب و گل اوست

2 نوای او به هر دل سازگار است که در هر سینه قاشی از دل اوست

1 غم پنهاں که بی گفتن عیان است چو آید بر زبان یک داستان است

2 رهی پر پیچ و راهی خسته و زار چراغش مرده و شب درمیان است

1 به راغان لاله رست از نو بهاران به صحرا خیمه گستردند یاران

2 مرا تنها نشستن خوشتر آید کنار آب جوی کوهساران

1 گهی شعر عراقی را بخوانم گهی جامی زند آتش به جانم

2 ندانم گرچه آهنگ عرب را شریک نغمه‌های ساربانم

1 غم راهی نشاط آمیزتر کن فغانش را جنون انگیزتر کن

2 بگیر ای ساربان راه درازی مرا سوز جدائی تیز تر کن

1 بپا ای هم نفس باهم بنالیم من و تو کشته شان جمالیم

2 دو حرفی بر مراد دل بگوئیم بپای خواجه چشمان را بمالیم