ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 ادب پیرایه نادان و داناست خوشنکو از ادب خود را بیاراست

2 ندارمن مسلمان زاده را دوست که در دانش فزو دود رادب کاست

1 تب و تابی که باشد جاودانه سمند زندگی را تازیانه

2 به فرزندان بیاموز این تب و تاب کتاب و مکتب افسون و فسانه

1 نگهبان حرم معمار دیر است یقینش مرده و چشمش به غیر است

2 ز انداز نگاه او توان دید که نومید از همه اسباب خیر است

1 حرم از دیر گیرد رنگ و بوئی بت ما پیرک ژولیده موئی

2 نیابی در بر ما تیره بختان دلی روشن ز نور آرزوئی

1 سراپا درد درمان ناپذیرم نپنداری زبون و زار و پیرم

2 هنوزم در کمانی میتوان راند ز کیش ملتی افتاده پیرم

1 ز من بر صوفی و ملا سلامی که پیغام خدا گفتند ما را

2 ولی تأویل شان در حیرت انداخت خدا و جبرئیل و مصطفی را

1 چو بر گیرد زمام کاروان را دهد ذوق تجلی هر نهان را

2 کند افلاکیان را آنچنان فاش ته پا می کشد نه آسمان را

1 دل ما بیدلان بردند و رفتند مثال شعله افسردند و رفتند

2 بیا یک لحظه با عامان درآمیز که خاصان باده ها خوردند و رفتند

1 خودی را نشهٔ من عین هوش است ازن میخانهٔ من کم خروش است

2 می من گرچه نا صاف است درکش که این ته جرعهٔ خمهای دوش است

1 به آن قوم از تو میخواهم گشادی فقیهش بی یقینی کم سوادی

2 بسی نادیدنی را دیده ام من «مرا ای کاشکی مادر نزادی»