ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 مسلمان فاقه مست و ژنده پوش است ز کارش جبرئیل اندر خروش است

2 بیا نقش دگر ملت بریزیم که این ملت جهان را بار دوش است

1 دگر ملت که کاری پیش گیرد دگر ملت که نوش از نیش گیرد

2 نگردد با یکی عالم رضامند دو عالم را به دوش خویش گیرد

1 دگر قومی که ذکر لاالهش برآرد از دل شب صبحگاهش

2 شناسد منزلش را آفتابی که ریگ کهکشان روبد ز راهش

1 جهان تست در دست خسی چند کسان او به بند ناکسی چند

2 هنرور میان کارگاهان کشد خود را به عیش کرکسی چند

1 مریدی فاقه مستی گفت با شیخ که یزدان را ز حال ما خبر نیست

2 بما نزدیک تر از شهرگ ماست ولیکن از شکم نزدیکتر نیست

1 دگرگون کشور هندوستان است دگرگون آن زمین و آسمان است

2 مجو از ما نماز پنجگانه غلامان را صف آرائی گران است

1 ز محکومی مسلمان خود فروش است گرفتار طلسم چشم و گوش است

2 ز محکومی رگان در تن چنان سست که ما را شرع و آئین بار دوش است

1 یکی اندازه کن سود و زیان را چو جنت جاودانی کن جهان را

2 نمی بینی که ما خاکی نهادان چه خوش آراستیم این خاکدان را

1 تو میدانی حیات جاودان چیست؟ نمی دانی که مرگ ناگهان چیست؟

2 ز اوقات تو یکدم کم نگردد اگر من جاودان باشم زیان چیست؟

1 بپایان چون رسد این عالم پیر شود بی پرده هر پوشیده تقدیر

2 مکن رسوا حضور خواجه مارا حساب من ز چشم او نهان گیر