ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 سحر با ناقه گفتم نرم تر رو که راکب خسته و بیمار و پیر است

2 قدم مستانه زد چندان که گوئی بپایش ریگ این صحرا حریر است

1 نگویم از فرو فالی که بگذشت چه سود از شرح احوالی که بگذشت

2 چراغی داشتم در سینهٔ خویش فسرد اندر دو صد سالی که بگذشت

1 ز بحر خود بجوی من گهر ده متاع من بکوه و دشت و در ده

2 دلم نگشود از آن طوفان که دادی مرا شوری ز طوفانی دگر ده

1 شنیدم مرگ با یزدان چنین گفت چه بی نم چشمن کز گل بزاید

2 چو جان او بگیرم شرمسارم ولی او را ز مردن عار ناید

1 تو میدانی حیات جاودان چیست؟ نمی دانی که مرگ ناگهان چیست؟

2 ز اوقات تو یکدم کم نگردد اگر من جاودان باشم زیان چیست؟

1 چو دیدم جوهرئینهٔ خویش گرفتم خلوت اندر سینهٔ خویش

2 ازین دانشوران کور و بی ذوق رمیدم با غم دیرینهٔ خویش

1 مسلمانی که در بند فرنگ است دلش در دست او آسان نیاید

2 ز سیمائی که سودم بر در غیر سجود بوذر و سلمان نیاید

1 مسلمان زاده و نامحرم مرگ ز بیم مرگ لرزان تا دم مرگ

2 دلی در سینه چاکش ندیدم دم بگسسته ئی بود و غم مرگ

1 دگرگون کشور هندوستان است دگرگون آن زمین و آسمان است

2 مجو از ما نماز پنجگانه غلامان را صف آرائی گران است

1 مرا در عصر بی سوز آفریدند بخاکم جان پر شوری دمیدند

2 چو نخ در گردن من زندگانی تو گوئی بر سر دارم کشیدند