ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 مجو از من کلامی عارفانه که من دارم سرشتی عاشقانه

2 سرشک لاله گون را اندرین باغ بیفشانم چو شبنم دانه دانه

1 جوانی خوش گلی رنگین کلاهی نگاه او چو شیران بی پناهی

2 به مکتب علم میشی را بیاموخت میسر نایدش برگ گیاهی

1 بدن وامانده و جانم در تک و پوست سوی شهری که بطحا در ره اوست

2 تو باش اینجا و با خاصان بیامیز که من دارم هوای منزل دوست

1 چه عصر است این که دین فریادی اوست هزاران بند درزادی اوست

2 ز رویدمیت رنگ و نم برد غلط نقشی که از بهزادی اوست

1 تو گفتی از حیات جاودان گوی بگوش مرده ئی پیغام جان گوی

2 ولی گویند این ناحق شناسان که تاریخ وفات این و آن گوی

1 جهانگیری بخاک ما سرشتند امامت در جبین ما نوشتند

2 درون خویش بنگرن جهان را که تخمش در دل فاروق کشتند

1 دل بی قید من در پیچ و تابیست نصیب من عتابی یا خطابیست

2 دل ابلیس هم نتوانم آزرد گناه گاهگاه من صوابیست

1 هر آن قومی که می ریزد بهارش نسازد جز به بوهای رمیده

2 ز خاکش لاله می روید ولیکن قبائی دارد از رنگ پریده

1 متاع من دل درد آشنای است نصیب من فغان نارسای است

2 بخاک مرقد من لاله خوشتر که هم خاموش و هم خونین نوای است

1 دل ملا گرفتار غمی نیست نگاهی هست ، در چشمش نمی نیست

2 از آن بگریختم از مکتب او که در ریگ حجازش زمزمی نیست