ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 هنوز این خاک دارای شرر هست هنوز این سینه را آه سحر هست

2 تجلی ریز بر چشمم که بینی باین پیری مرا تاب نظر هست

1 پریدم در فضای دلپذیرش پرم تر گشت از ابر مطیرش

2 حرم تا در ضمیر من فرو رفت سرودم آنچه بود اندر ضمیرش

1 محبت از نگاهش پایدار است سلوکش عشق و مستی را عیار است

2 مقامش عبده‘مد ولیکن جهان شوق را پروردگار است

1 مسلمانان به خویشان در ستیزند بجز نقش دوئی بر دل نریزند

2 بنالند از کسی خشتی بگیرد از آن مسجد که خود از وی گریزند

1 ندانم نکته های علم و فن را مقامی دیگری دادم سخن را

2 میان کاروان سوز و سرورم سبک پی کرد پیران کهن را

1 مریدی فاقه مستی گفت با شیخ که یزدان را ز حال ما خبر نیست

2 بما نزدیک تر از شهرگ ماست ولیکن از شکم نزدیکتر نیست

1 شتر را بچه او گفت در دشت نمی بینم خدای چار سو را

2 پدر گفت ای پسر چون پا بلغزد شتر هم خویش را بیند هم او را

1 بکوی تو گداز یک نوا بس مرا این ابتدا این انتها بس

2 خراب جرأت آن رند پاکم خدا را گفت ما را مصطفی بس

1 دگرئین تسلیم و رضا گیر طریق صدق و اخلاص و وفا گیر

2 مگو شعرم چنین است و چنان نیست جنون زیرکی از من فراگیر

1 بجلوت نی نوازیهای من بین بخلوت خود گدازیهای من بین

2 گرفتم نکته فقر از نیاگان ز سلطان بی نیازیهای من بین