ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 بروی من در دل باز کردند ز خاک من جهانی ساز کردند

2 ز فیض او گرفتم اعتباری که با من ماه و انجم ساز کردند

1 دل خود را بدست کس ندادم گره از روی کار خود گشادم

2 به غیر الله کردم تکیه یک بار دو صد بار از مقام خود فتادم

1 دگرگون کرد لادینی جهان را ز آثار بدن گفتند جان را

2 از آن فقری که با صدیق دادی بشوری آور این آسوده جان را

1 فقیرم ساز و سامانم نگاهی است به چشمم کوه یاران برگ کاهی است

2 ز من گیر این که زاغ دخمه بهتر ازن بازی که دستموز شاهیست

1 تو میگوئی که دل از خاک و خون است گرفتار طلسم کاف و نون است

2 دل ما گرچه اندر سینهٔ ماست ولیکن از جهان ما برون است

1 ز سوز این فقیر ره نشینی بده او را ضمیر آتشینی

2 دلش را روشن و پاینده گردان ز امیدی که زاید از یقینی

1 جهان تا از عدم بیرون کشیدند ضمیرش سرد و بی هنگامه دیدند

2 بغیر از جان ما سوزی کجا بود ترا ازتش مافریدند

1 به آن رازی که گفتم پی نبردند ز شاخ نخل من خرما نخوردند

2 من ای میر امم داد از تو خواهم مرا یاران غزلخوانی شمردند

1 به چشم من نگه آوردهٔ تست فروغ «لااله» آوردهٔ تست

2 دچارم کن به صبح «من ٓرآنی» شبم را تاب مه آوردهٔ تست

1 قلندر جره باز سمانها به بال او سبک گردد گرانها

2 فضای نیلگون نخچیر کاهش نمی گردد به گردشیانها