وصال ما وصال از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 325
1. وصال ما وصال اندر فراق است
گشود این گره غیر از نظر نیست
کف خاکی که دارم از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 326
1. کف خاکی که دارم از در اوست
گل و ریحانم از ابر تر اوست
یقین دانم که از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 327
1. یقین دانم که روزی حضرت او
ترازوئی نهد این کاخ و کو را
به روما گفت از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 328
1. به روما گفت با من راهب پیر
که دارم نکته ئی از من فراگیر
شنیدم مرگ با از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 329
1. شنیدم مرگ با یزدان چنین گفت
چه بی نم چشمن کز گل بزاید
ثباتش ده که از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 330
1. ثباتش ده که میر شش جهات است
بدست او زمام کائنات است
بگو ابلیس را از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 331
1. بگو ابلیس را از من پیامی
تپیدن تا کجا در زیر دامی
جهان تا از عدم از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 332
1. جهان تا از عدم بیرون کشیدند
ضمیرش سرد و بی هنگامه دیدند
جدائی شوق را از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 333
1. جدائی شوق را روشن بصر کرد
جدائی شوق را جوینده تر کرد
ترا ازستان از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 334
1. ترا ازستان خود براندند
رجیم و کافر و طاغوت خواندند
تو می دانی صواب از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 335
1. تو می دانی صواب و ناصوابم
نروید دانه از کشت خرابم
بیا تا نرد را از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 336
1. بیا تا نرد را شاهانه بازیم
جهان چار سو را درگدازیم