ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 ترا اندر بیابانی مقام است که شامش چون سحر آئینه فام است

2 بهرجائی که خواهی خیمه گستر طناب از دیگران جستن حرام است

1 به این پیری ره یثرب گرفتم نوا خوان از سرود عاشقانه

2 چو آن مرغی که در صحرا سر شام گشاید پر به فکر آشیانه

1 چو می بینی که رهزن کاروان کشت چه پرسی کاروانی را چسان کشت

2 مباش ایمن ازن علمی که خوانی که از وی روح قومی میتوان کشت

1 درین بتخانه دل با کس نبستم ولیکن از مقام خود گسستم

2 ز من امروز میخواهد سجودی خداوندی که دی او را شکستم

1 سر منبر کلامش نیشدار است که او را صد کتاب اندر کنار است

2 حضور تو من از خجلت نگفتم ز خود پنهان و بر ما آشکار است

1 به ملک خویش عثمانی امیر است دلشگاه و چشم او بصیر است

2 نپنداری که رست از بند افرنگ هنوز اندر طلسم او اسیر است

1 بخود باز او دامان دلی گیر درون سینه خود منزلی گیر

2 بده این کشت را خونابهٔ خویش فشاندم دانه من تو حاصلی گیر

1 مرا این سوز از فیض دم تست به تاکم موج می از زمزم تست

2 خجل ملک جم از درویشی من که دل در سینهٔ من محرم تست

1 مرا داد این خرد پرور جنونی نگاه مادر پاک اندرونی

2 ز مکتب چشم و دل نتوان گرفتن که مکتب نیست جز سحر و فسونی

1 هنوز این خاک دارای شرر هست هنوز این سینه را آه سحر هست

2 تجلی ریز بر چشمم که بینی باین پیری مرا تاب نظر هست