ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 ز فهم دون نهادان گرچه دور است ولی این نکته را گفتن ضرور است

2 به این نو زاده ابلیسان نسازد گنهگاری که طبع او غیور است

1 نه با ملا نه با صوفی نشینم تو میدانی که من آنم ، نه اینم

2 نویس «الله» بر لوح دل من که هم خود را هم او را فاش بینم

1 غلامم جز رضای تو نجویم جز آن راهی که فرمودی نپویم

2 ولیکن گر به این نادان بگوئی خری را اسب تازی گو نگویم

1 مسلمان شرمسار از بی کلاهی است که دینش مرد و فقرش خانقاهی است

2 تو دانی در جهان میراث ما چیست؟ گلیمی از قماش پادشاهی است

1 ثباتش ده که میر شش جهات است بدست او زمام کائنات است

2 نگردد شرمسار از خواری مرگ که نامحرم ز ناموس حیات است

1 چه گویم قصه دین و وطن را که نتوان فاش گفتن این سخن را

2 مرنج از من که از بی مهری تو بنا کردم همان دیر کهن را

1 شب این کوه و دشت سینه تابی نه در وی مرغکی نی موجبی

2 نگردد روشن از قندیل رهبان تو میدانی که بایدفتابی

1 تن مرد مسلمان پایدار است بنای پیکر او استوار است

2 طبیب نکته رس دید از نگاهش خودی اندر وجودش رعشه دار است

1 بیا باهم در آویزیم و رقصیم ز گیتی دل بر انگیزیم و رقصیم

2 یکی اندر حریم کوچهء دوست ز چشمان اشک خون ریزیم و رقصیم

1 عرب را حق دلیل کاروان کرد که او با فقر خود را امتحان کرد

2 اگر فقر تهی دستان غیور است جهانی را ته و بالا توان کرد