ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 نگر خود را بچشم محرمانه نگاه ماست ما را تازیانه

2 تلاش رزق ازن دادند ما را که باشد پر گشودن را بهانه

1 خوشا روزی که خود را باز گیری همین فقر است کو بخشد امیری

2 حیات جاودان اندر یقین است ره تخمین و ظن گیری بمیری

1 درین عالم بهشت خرمی هست بشاخ او ز اشک من نمی هست

2 نصیب او هنوز آن های و هو نیست که او در انتظار آدمی هست

1 بپایان چون رسد این عالم پیر شود بی پرده هر پوشیده تقدیر

2 مکن رسوا حضور خواجه مارا حساب من ز چشم او نهان گیر

1 نگاهیفرین جان در بدن بین بشاخان نادمیده یاسمن بین

2 وگرنه مثل تیری در کمانی هدف را با نگاه تیر زن بین

1 خودی تا گشت مهجور خدائی به فقرموختداب گدائی

2 ز چشم مست رومی وام کردم سروری از مقام کبریائی

1 خودی را از وجود حق وجودی خودی را از نمود حق نمودی

2 نمی دانم که این تابنده گوهر کجا بودی اگر دریا نبودی

1 ز محکومی مسلمان خود فروش است گرفتار طلسم چشم و گوش است

2 ز محکومی رگان در تن چنان سست که ما را شرع و آئین بار دوش است

1 وصال ما وصال اندر فراق است گشود این گره غیر از نظر نیست

2 گهر گم گشتهٔ غوش دریا است ولیکنب بحر ،ب گهر نیست

1 مسلمان تا بساحل آرمید است خجل از بحر و از خود نا امید است

2 جز این مرد فقیری دردمندی جراحتهای پنهانش که دید است