ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 برون کن کینه را از سینهٔ خویش که دود خانه از روزن برون به

2 ز کشت دل مده کس را خراجی مشو ای دهخدا غارتگر ده

1 تو ای نادان دل آگاه دریاب بخود مثل نیاکان راه دریاب

2 چسان مؤمن کند پوشیده را فاش ز «لا» موجود «الا الله» دریاب

1 چه گویم رقص تو چون است و چون نیست حشیش است این نشاط اندرون نیست

2 به تقلید فرنگی پای کوبی به رگهای تون طغیان خون نیست

1 خودی دادم ز خود نامحرمی را گشادم در گل او زمزمی را

2 بده آن نالهء گرمی که از وی بسوزم جز غم دین هر غمی را

1 در افتد با ملوکیت کلیمی فقیری بی کلاهی ، بی گلیمی

2 گهی باشد که بازیهای تقدیر بگیرد کار صرصر از نسیمی

1 چو موج از بحر خود بالیده ام من بخود مثل گهر پیچیده ام من

2 از آن نمرود با من سر گران است به تعمیر حرم کوشیده ام من

1 دلی در سینه دارم بی سروری نه سوزی در کف خاکم نه نوری

2 بگیر از من که بر من بار دوش است ثواب این نماز بی حضوری

1 هنوز این چرخ نیلی کج خرام است هنوز این کاروان دور از مقام است

2 ز کار بی نظام او چه گویم؟ تو میدانی که ملت بی امام است

1 نهنگی بچه خود را چه خوش گفت به دین ما حراممد کرانه

2 به موجویز و از ساحل بپرهیز همه دریاست ما راشیانه

1 گناه عشق و مستی عام کردند دلیل پختگان را خام کردند

2 به آهنگ حجازی می سرایم «نخستین باده کاندر جام کردند»