ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 در دل را بروی کس نبستم نه از خویشان نه از یاران گسستم

2 نشیمن ساختم در سینهٔ خویش ته این چرخ گردان خوش نشستم

1 چه شیطانی خرامش واژگونی کند چشم ترا کور از فسونی

2 من او را مرده شیطانی شمارم که گیرد چون تو نخچیر زبونی

1 سراپا درد و سوز شنائی وصال او زبان دان جدائی

2 جمال عشق گیرد از نی او نصیبی از جلال کبریائی

1 مسلمان فقر و سلطانی بهم کرد ضمیرش باقی و فانی بهم کرد

2 ولیکن الامان از عصر حاضر که سلطانی به شیطانی بهم کرد

1 جوانمردی که خود را فاش بیند جهان کهنه را بازفریند

2 هزاران انجمن اندر طوافش که او با خویشتن خلوت گزیند

1 خودی روشن ز نور کبریائی است رسائی های او از نارسائی است

2 جدائی از مقامات وصالش وصالش از مقامات جدائی است

1 بیا تا نرد را شاهانه بازیم جهان چار سو را درگدازیم

2 به افسون هنر از برگ کاهش بهشتی این سوی گردون بسازیم

1 پریشانم چو گرد ره گذاری که بر دوش هوا گیرد قراری

2 خوشا بختی و خرم روزگاری که بیرونید از من شهسواری

1 دل اندر سینه گوید دلبری هست متاعی آفرین غارتگری هست

2 به گوشم آمد از گردون دم مرگ «شکوفه چون فرو ریزد بری هست»

1 نکو میخوان خط سیمای خود را بدستور رگ فردای خود را

2 چو من پا در بیابان حرم نه که بینی اندرو پهنای خود را