ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 ز شوق آموختم آن های و هوئی که از سنگی گشاید آب جوئی

2 همین یک آرزو دارم که جاوید ز عشق تو بگیرد رنگ و بوئی

1 به این نابودمندی بودن آموز بهای خویش را افزودن آموز

2 بیفت اندر محیط نغمهٔ من به طوفانم چو در، آسودن آموز

1 چمن‌ها زان جنون ویرانه گردد که از هنگامه‌ها بیگانه گردد

2 ازآن هویی که افکندم درین شهر جنون ماند ولی فرزانه گردد

1 به کام خود دگر آن کهنه می ریز که با جامش نیرزد ملک پرویز

2 ز اشعار جلال الدین رومی به دیوار حریم دل بیاویز

1 «الا یا خیمگی خیمه فروهل که پیشاهنگ بیرون شد ز منزل»

2 خرد از راندن محمل فرو ماند زمام خویش دادم در کف دل

1 خنک مردان که سحر او شکستند به پیمان فرنگی دل نبستند

2 مشو نومید و با خودشنا باش که مردان پیش ازین بودند و هستند

1 همان سوز جنون اندر سر من همان هنگامه ها اندر بر من

2 هنوز از جوش طوفانی که بگذشت نیاسود است موج گوهر من

1 حضور ملت بیضا تپیدم نوای دل گدازی آفریدم

2 ادب گوید سخن را مختصر گوی تپیدم ، آفریدم ، آرمیدم

1 چه گویم زان فقیری دردمندی مسلمانی به گوهر ارجمندی

2 خدا این سخت جان را یار بادا که افتاد است از بام بلندی

1 به بند صوفی و ملا اسیری حیات از حکمت قرآن نگیری

2 به آیاتش ترا کاری جز این نیست که از «یٰسن» او آسان بمیری