جهان کورست و از آئینهٔ از اقبال لاهوری زبور عجم 97
1. جهان کورست و از آئینهٔ دل غافل افتاد است
ولی چشمی که بینا شد نگاهش بر دل افتاد است
نیابی در جهان یاری از اقبال لاهوری زبور عجم 98
1. نیابی در جهان یاری که داند دلنوازی را
بخود گم شو نگه دار آبروی عشق بازی را
علمی که تو آموزی از اقبال لاهوری زبور عجم 99
1. علمی که تو آموزی مشتاق نگاهی نیست
واماندهٔ راهی هست آوارهٔ راهی نیست
چو خورشید سحر پیدا از اقبال لاهوری زبور عجم 100
1. چو خورشید سحر پیدا نگاهی می توان کردن
همین خاک سیه را جلوه گاهی میتوان کردن
کشیدی باده ها در از اقبال لاهوری زبور عجم 101
1. کشیدی باده ها در صحبت بیگانه پی در پی
بنور دیگران افروختی پیمانه پی در پی
عشق اندر جستجو از اقبال لاهوری زبور عجم 102
1. عشق اندر جستجو افتاد آدم حاصل است
جلوهٔ او آشکار از پردهٔ آب و گل است
بیا که خاوریان از اقبال لاهوری زبور عجم 103
1. بیا که خاوریان نقش تازه ئی بستند
دگر مرو بطواف بتی که بشکستند
عشق را نازم که بودش از اقبال لاهوری زبور عجم 104
1. عشق را نازم که بودش را غم نابود نی
کفر او زنار دار حاضر و موجود نی
بر دل بیتاب من ساقی از اقبال لاهوری زبور عجم 105
1. بر دل بیتاب من ساقی می نابی زند
کیمیا ساز است و اکسیری بسیمابی زند
فروغ خاکیان از از اقبال لاهوری زبور عجم 106
1. فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی
زمین از کوکب تقدیر ما گردون شود روزی
ز رسم و راه شریعت از اقبال لاهوری زبور عجم 107
1. ز رسم و راه شریعت نکرده ام تحقیق
جز اینکه منکر عشق است کافر و زندیق
از همه کس کناره از اقبال لاهوری زبور عجم 108
1. از همه کس کناره گیر صحبت آشنا طلب
هم ز خدا خودی طلب هم ز خودی خدا طلب