خضر وقت از خلوت دشت از اقبال لاهوری زبور عجم 73
1. خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون
کاروان زین وادی دور و دراز آید برون
ز سلطان کنم آرزوی از اقبال لاهوری زبور عجم 74
1. ز سلطان کنم آرزوی نگاهی
مسلمانم از گل نسازم الهی
با نشئه درویشی در از اقبال لاهوری زبور عجم 75
1. با نشئه درویشی در ساز و دمادم زن
چون پخته شوی خود را بر سلطنت جم زن
هوس هنوز تماشا گر از اقبال لاهوری زبور عجم 76
1. هوس هنوز تماشا گر جهانداری است
دگر چه فتنه پس پرده های زنگاری است
فرشته گرچه برون از اقبال لاهوری زبور عجم 77
1. فرشته گرچه برون از طلسم افلاک است
نگاه او بتماشای این کف خاک است
عرب که باز دهد محفل از اقبال لاهوری زبور عجم 78
1. عرب که باز دهد محفل شبانه کجاست
عجم که زنده کند رود عاشقانه کجاست
مانند صبا خیز و وزیدن از اقبال لاهوری زبور عجم 79
1. مانند صبا خیز و وزیدن دگر آموز
دامان گل و لاله کشیدن دگر آموز
ای غنچه خوابیده از اقبال لاهوری زبور عجم 80
1. ای غنچه خوابیده چو نرگس نگران خیز
کاشانهٔ ما رفت بتاراج غمان خیز
جهان ما همه خاک است از اقبال لاهوری زبور عجم 81
1. جهان ما همه خاک است و پی سپر گردد
ندانم اینکه نفسهای رفته بر گردد
باز بر رفته و آینده از اقبال لاهوری زبور عجم 82
1. باز بر رفته و آینده نظر باید کرد
هله برخیز که اندیشه دگر باید کرد
خیال من به تماشای از اقبال لاهوری زبور عجم 83
1. خیال من به تماشای آسمان بود است
بدوش ماه به آغوش کهکشان بود است
از نوا بر من قیامت از اقبال لاهوری زبور عجم 84
1. از نوا بر من قیامت رفت و کس آگاه نیست
پیش محفل جز بم و زیر و مقام و راه نیست