زبور عجم اقبال لاهوری

1 بجهان دردمندان تو بگو چه کار داری تب و تاب ما شناسی دل بی قرار داری

2 چه خبر ترا ز اشکی که فرو چکد ز چشمی تو ببرگ گل ز شبنم در شاهوار داری

3 چه بگویمت ز جانی که نفس نفس شمارد دم مستعار داری غم روزگار داری

1 اگر نظاره از خود رفتگی آرد حجاب اولی نگیرد با من این سودا بها از بس گران خواهی

2 سخن بی پرده گو با ما شد آن روز کم آمیزی که می گفتند تو ما را چنین خواهی چنان خواهی

3 نگاه بی ادب زد رخنه ها در چرخ مینائی دگر عالم بنا کن گر حجابی درمیان خواهی

4 چنان خود را نگه داری که با این بی نیازی ها شهادت بر وجود خود ز خون دوستان خواهی

1 نور تو وانمود سپید و سیاه را دریا و کوه و دشت و در و مهر و ماه را

2 تو در هوای آنکه نگه آشنای اوست من در تلاش آنکه نتابد نگاه را

1 بده آندل که مستی های او از بادهٔ خویش است بگیر آندل که از خود رفته و بیگانه اندیش است

2 بده آندل بده آن دل که گیتی را فراگیرد بگیر این دل بگیر این دل که در بند کم و بیش است

3 مرا ای صید گیر از ترکش تقدیر بیرون کش جگر دوزی چه می آید از آن تیری که در کیش است

4 نگردد زندگانی خسته از کار جهان گیری جهانی در گره بستم جهانی دیگری پیش است

1 کف خاکی برگ و سازم برهی فشانم او را به امید اینکه روزی بفلک رسانم او را

2 چه کنم چه چاره گیرم که ز شاخ علم و دانش ندمیده هیچ خاری که بدل نشانم او را

3 دهد آتش جدائی شرر مرا نمودی به همان نفس بمیرم که فرونشانم او را

4 می عشق و مستی او نرود برون ز خونم که دل آنچنان ندادم که دگر ستانم او را

1 این دل که مرا دادی لبریز یقین بادا این جام جهان بینم روشن تر ازین بادا

2 تلخی که فرو ریزد گردون به سفال من در کام کهن رندی آنهم شکرین بادا

1 رمز عشق تو به ارباب هوس نتوان گفت سخن از تاب و تب شعله به خس نتوان گفت

2 تو مرا ذوق بیان دادی و گفتی که بگوی هست در سینهٔ من آنچه بکس نتوان گفت

3 از نهانخانهٔ دل خوش غزلی می خیزد سر شاخی همه گویم به قفس نتوان گفت

4 شوق اگر زندهٔ جاوید نباشد عجب است که حدیث تو درین یک دو نفس نتوان گفت

1 یاد ایامی که خوردم باده ها با چنگ و نی جام می در دست من مینای می در دست وی

2 درکنار آئی خزان ما زند رنگ بهار ورنیا ئی فرودین افسرده تر گردد ز دی

3 بیتو جان من چو آن سازی که تارش در گسست در حضور از سینهٔ من نغمه خیزد پی به پی

4 آنچه من در بزم شوق آورده ام دانی که چیست؟ یک چمن گل یک نیستان ناله یک خمخانه می

1 انجم بگریبان ریخت این دیدهٔ تر ما را بیرون ز سپهر انداخت این ذوق نظر ما را

2 هر چند زمین سائیم برتر ز ثریانیم دانی که نمی زیبد عمری چو شرر ما را

3 شام و سحر عالم از گردش ما خیزد دانی که نمی سازد این شام و سحر ما را

4 این شیشهٔ گردون را از باده تهی کردیم کم کاسه مشو ساقی مینای دگر ما را

1 خاور که آسمان بکمند خیال اوست از خویشتن گسسته و بی سوز آرزوست

2 در تیره خاک او تب و تاب حیات نیست جولان موج را نگران از کنار جوست

3 بتخانه و حرم همه افسرده آتشی پیر مغان شراب هوا خورده در سبوست

4 فکر فرنگ پیش مجاز آورد سجود بینای کور و مست تماشای رنگ و بوست