انجم بگریبان ریخت از اقبال لاهوری زبور عجم 49
1. انجم بگریبان ریخت این دیدهٔ تر ما را
بیرون ز سپهر انداخت این ذوق نظر ما را
خاور که آسمان بکمند از اقبال لاهوری زبور عجم 50
1. خاور که آسمان بکمند خیال اوست
از خویشتن گسسته و بی سوز آرزوست
فرصت کشمکش مده این از اقبال لاهوری زبور عجم 51
1. فرصت کشمکش مده این دل بی قرار را
یک دو شکن زیاده کن گیسوی تابدار را
جانم در آویخت با از اقبال لاهوری زبور عجم 52
1. جانم در آویخت با روزگاران
جوی است نالان در کوهساران
به تسلئی که دادی از اقبال لاهوری زبور عجم 53
1. به تسلئی که دادی نگذاشت کار خود را
بتو باز می سپارم دل بیقرار خود را
بحرفی می توان گفتن از اقبال لاهوری زبور عجم 54
1. بحرفی می توان گفتن تمنای جهانی را
من از ذوق حضوری طول دادم داستانی را
چند بروی خودکشی از اقبال لاهوری زبور عجم 55
1. چند بروی خودکشی پردهٔ صبح و شام را
چهره گشا تمام کن جلوهٔ ناتمام را
نفس شمار به پیچاک از اقبال لاهوری زبور عجم 56
1. نفس شمار به پیچاک روزگار خودیم
مثال بحر خروشیم و درکنار خودیم
به فغان نه لب گشودم از اقبال لاهوری زبور عجم 57
1. به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد
غم دل نگفته بهتر همه کس جگر ندارد
ما که افتنده‌تر از اقبال لاهوری زبور عجم 58
1. ما که افتنده‌تر از پرتو ماه آمده‌ایم
کس چه داند که چسان این همه راه آمده‌ایم
ای خدای مهر و مه خاک از اقبال لاهوری زبور عجم 59
1. ای خدای مهر و مه خاک پریشانی نگر
ذره ئی در خود فرو پیچد بیابانی نگر
’شاخ نهال سدره ئی از اقبال لاهوری زبور عجم 60
1. ’شاخ نهال سدره ئی خار و خس چمن مشو»
«منکر او اگر شدی منکر خویشتن مشو»