زبور عجم اقبال لاهوری

1 فرصت کشمکش مده این دل بی قرار را یک دو شکن زیاده کن گیسوی تابدار را

2 از تو درون سینه ام برق تجلئی که من با مه و مهر داده ام تلخی انتظار را

3 ذوق حضور در جهان رسم صنم گری نهاد عشق فریب می دهد جان امیدوار را

4 تا بفراغ خاطری نغمهٔ تازه ئی زنم باز به مرغزار ده طایر مرغزار را

1 جانم در آویخت با روزگاران جوی است نالان در کوهساران

2 پیدا ستیزد پنهان ستیزد ناپایداری با پایداران

3 این کوه و صحرا این دشت و دریا نی راز داران نی غمگساران

4 بیگانهٔ شوق بیگانهٔ شوق این جویباران این آبشاران

1 به تسلئی که دادی نگذاشت کار خود را بتو باز می سپارم دل بیقرار خود را

2 چه دلی که محنت او ز نفس شماری او که بدست خود ندارد رگ روزگار خود را

3 بضمیرت آرمیدم تو بجوش خود نمائی بکناره برفکندی در آبدار خود را

4 مه و انجم از تو دارد گله ها شنیده باشی که بخاک تیره ما زده ئی شرار خود را

1 بحرفی می توان گفتن تمنای جهانی را من از ذوق حضوری طول دادم داستانی را

2 ز مشتاقان اگر تاب سخن بردی نمیدانی محبت می کند گویا نگاه بی زبانی را

3 کجا نوری که غیر از قاصدی چیزی نمیداند کجا خاکی که در آغوش دارد آسمانی را

4 اگر یک ذره کم گردد ز انگیز وجود من باین قیمت نمی گیرم حیات جاودانی را

1 چند بروی خودکشی پردهٔ صبح و شام را چهره گشا تمام کن جلوهٔ ناتمام را

2 سوز و گداز حالتی است باده ز من طلب کنی پیش تو گر بیان کنم مستی این مقام را

3 من بسرود زندگی آتش او فزوده ام تو نم شبنمی بده لالهٔ تشنه کام را

4 عقل ورق ورق بگشت عشق به نکته ئی رسید طایر زیرکی برد دانهٔ زیر دام را

1 نفس شمار به پیچاک روزگار خودیم مثال بحر خروشیم و درکنار خودیم

2 اگرچه سطوت دریا امان بکس ندهد بخلوت صدف او نگاهدار خودیم

3 ز جوهری که نهان است در طبیعت ما مپرس صیرفیان را که ما عیار خودیم

4 نه از خرابهٔ ما کس خراج می خواهد فقیر راه نشینیم و شهریار خودیم

1 به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد غم دل نگفته بهتر همه کس جگر ندارد

2 چه حرم چه دیر هر جا سخنی ز آشنائی مگر اینکه کس ز راز من و تو خبر ندارد

3 چه ندیدنی است اینجا که شرر جهان ما را نفسی نگاه دارد، نفسی دگر ندارد

4 تو ز راه دیدهٔ ما به ضمیر ما گذشتی مگر آنچنان گذشتی که نگه خبر ندارد

1 ما که افتنده‌تر از پرتو ماه آمده‌ایم کس چه داند که چسان این همه راه آمده‌ایم

2 با رقیبان سخن از درد دل ما گفتی شرمسار از اثر ناله و آه آمده‌ایم

3 پرده از چهره برافکن که چو خورشید سحر بهر دیدار تو لبریز نگاه آمده‌ایم

4 عزم ما را به یقین پخته ترک ساز که ما اندرین معرکه بی خیل و سپاه آمده‌ایم

1 ای خدای مهر و مه خاک پریشانی نگر ذره ئی در خود فرو پیچد بیابانی نگر

2 حسن بی پایان درون سینهٔ خلوت گرفت آفتاب خویش را زیر گریبانی نگر

3 بر دل آدم زدی عشق بلاانگیز را آتش خود را به آغوش نیستانی نگر

4 شوید از دامان هستی داغهای کهنه را سخت کوشیهای این آلوده دامانی نگر

1 ’شاخ نهال سدره ئی خار و خس چمن مشو» «منکر او اگر شدی منکر خویشتن مشو»