اشعار منتسب حافظ شیرازی

1 مطرب خوش‌نوا بگو تازه به تازه نو به نو باده دلگشا بجو تازه به تازه نو به نو

2 با صنمی چو لعبتی خوش بنشین به خلوتی بوسه ستان به آرزو تازه به تازه نو به نو

3 بر ز حیات کی خوری گر نه مدام می خوری باده بخور به یاد او تازه به تازه نو به نو

4 شاهد دلربای من می‌کند از برای من نقش و نگار و رنگ و بو تازه به تازه نو به نو

1 ای ز شرم عارضت گل کرده خوی بر عرق پیش عقیقت جام می

2 ژاله بر لاله است یا بر گل گلاب یا بر آتش آب یا بر روت خوی

3 میشد از چشم آن کمان ابرو و دل از پی اش می رفت و گم می کرد پی

4 امشب از زلفت نخواهم داشت دست رو موذن بانگ می زن گو که حی

1 شب از مطرب که دل خوش باد وی را شنیدم نالهٔ جانسوز نى را

2 چنان در سوز من سازش اثر کرد که بى‌رقّت ندیدم هیچ شىء را

3 حریفى بد مرا ساقى که در شب ز زلف و رخ نمودى شمس وفى را

4 چو شوقم دید در ساغر مى‌افزود بگفتم ساقى فرخنده پى را

1 برو زاهد به امیدی که داری که دارم همچو تو امیدواری

2 به جز ساغر چه دارد لاله در دست بیا ساقی بیاور آنچه داری

3 مرا در رسته دیوانگان کش که مستی خوشتر است از هوشیاری

4 بپرهیز از من ای صوفی بپرهیز که کردم توبه از پرهیزکاری

1 برو ای زاهد و دعوت مکنم سوی بهشت که خدا در ازل از اهل بهشتم بسرشت

2 یک جو از خرمن هستی نتواند برداشت هر که در کوی فنا در ره حق دانه نکشت

3 تو و تسبیح و مصلا و ره زهد و صلاح من و میخانه و زنار و ره دیر و کنشت

4 منعم از می مکن ای صوفی صافی که حکیم در ازل طینت ما را به می ناب سرشت

1 عشقت نه سرسریست که از دل بدر شود مهرت نه عارضیست که جای دگر شود

2 عشق تو در درونم و مهر تو در دلم با شیر اندر آمد و با جان بدر شود

3 دردیست درد عشق که اندر علاج آن هر چند سعی بیش نمایی بتر شود

4 اینک یکی منم که درین شهر هر شبی فریاد من ز ذروهٔ افلاک بر شود

1 می‌زنم هر نفس از دست فراقت فریاد آه اگر نالهٔ زارم نرساند به تو باد

2 چه کنم گر نکنم ناله و فریاد و فغان در فراق تو چنانم که بداندیش مباد

3 روز و شب غصه و خون می‌خورم و چون نخورم چون ز دیدار تو دورم به چه باشم دلشاد

4 تا تو از چشم من سوخته دل دور شدی ای بسا چشمهٔ خونین که دل از دیده گشاد

1 ای باد نسیم یار داری زآن نفحهٔ مشکبار داری

2 زنهار! مکن درازدستی با طرهٔ او چه کار داری؟

3 ای گل! تو کجا و روی زیباش او مشک و تو بار خار داری

4 نرگس! تو کجا و چشم مستش او سرخوش و تو خمار داری

1 ساقیا ساغر شراب بیار یک دو جام شراب ناب بیار

2 داروی درد عشق یعنی می کاوست درمان شیخ و شاب بیار

3 آفتاب است و ماه باده و جام در میان مه آفتاب بیار

4 می‌کند عقل سرکشی تمام گردنش را ز می طناب بیار

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای

3 هر صبح در هوای درت می کند صبوح جمشید تخت چرخ به جام جهان نمای

4 فرخنده نوگل تو چمن را حیات ده جعد بنفشهٔ تو صبا را گره گشای