اشعار منتسب حافظ شیرازی

1 هوس باد بهارم به سوی صحرا برد باد بوی تو بیاورد و قرار از ما برد

2 هرکجا بود دلی چشم تو برد از راهش نه دل خسته بیمار مرا تنها برد

3 آمد و گرم ببرد آب رخم اشک چو سیم زر به زر داد کسی کامد و این کالا برد

4 دل سنگین ترا اشک من آورد به راه سنگ را سیل تواند به لب دریا برد

1 کارم ز دور چرخ به سامان نمی‌رسد خون شد دلم ز درد، به درمان نمی‌رسد

2 با خاک ره ز روی مذلت برابرم آب رخم همی‌رود و نان نمی‌رسد

3 پی‌پاره‌ای نمی‌کنم از هیچ استخوان تا صدهزار زخم به دندان نمی‌رسد

4 سیرم ز جان خود به سر راستان ولی بیچاره را چه چاره چو فرمان نمی‌رسد

1 غمش تا در دلم مَأوا گرفته است سرم چون زلف او سودا گرفته است

2 لب چون آتشش آب حیات است از آن آب آتشی در ما گرفته است

3 هُمای همتم عمری است کز جان هوای آن قد و بالا گرفته است

4 شدم عاشق به بالای بلندش که کار عاشقان بالا گرفته است

1 مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

2 از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید

3 زآتش وادی ایمن نه منم خرم و بس موسی آنجا به امید قبسی می‌آید

4 هیچ کس نیست که درکوی تواش کاری نیست هرکس آنجا به طریق هوسی می‌آید

1 به جد و جهد چو کاری نمی‌رود از پیش به کردگار رها کرده بر مصالح خویش

2 به پادشاهی عالم فرو نیارد سر اگر ز سِرِّ قناعت خبر شود درویش

3 بنوش باده که قَسّام صُنع قسمت کرد در آفرینش از انواعِ نوشدارو نیش

4 ز سنگ تفرقه خواهی که منحنی نشوی مشو بسان ترازو تو در پی کم و بیش

1 صراحی دگر بارم از دست برد به من باز بنمود می دستبرد

2 هزار آفرین بر می سرخ باد که از روی ما رنگ زردی ببرد

3 بنازیم دستی که انگور چید مریزاد پایی که در هم فشرد

4 برو زاهدا خورده بر ما مگیر که کار خدایی نه کاریست خرد

1 رهروان را عشق بس باشد دلیل آب چشم اندر رهش کردم سبیل

2 موج اشک ما کی آرد در حساب آن که کشتی راند بر خون قتیل

3 بی می و مطرب به فردوسم مخوان راحتی فی الراح لا فی السلسبیل

4 اختیاری نیست بدنامی من ضلنی فی العشق من یهدی السبیل

1 من دوش پنهان می‌شدم تا قصر جانان سنگنک نرمک نهادم پای را رفتم به ایوان سنگنک

2 دیدم نگار نازنین بر تخت زر در خواب خوش من از نهیب بیم او چون بید لرزان سنگنک

3 کردم دو انگشتان دراز آهستهک آهستهک برداشتم برقع به ناز از ماه تابان سنگنک

4 یک نیمه نرگس باز کرد از خواب جنبانید سر شد بر رخ همچون مهش زلف پریشان سنگنک

1 نور خدا نمایدت آینهٔ مجردی از در ما در آ اگر طالب عشق سرمدی

2 باده بده که دوزخ ار نام گناه ما برد آب زند بر آتشش معجزهٔ محمدی

3 شعبده باز می کنی هر دم و نیست این روا قال رسول ربنا ما انا قط من ددی

4 گر تو بدین جمال و فر، سوی چمن کنی گذر سوسن و سرو و گل به تو جمله شوند مقتدی

1 برو ای زاهد و دعوت مکنم سوی بهشت که خدا در ازل از اهل بهشتم بسرشت

2 یک جو از خرمن هستی نتواند برداشت هر که در کوی فنا در ره حق دانه نکشت

3 تو و تسبیح و مصلا و ره زهد و صلاح من و میخانه و زنار و ره دیر و کنشت

4 منعم از می مکن ای صوفی صافی که حکیم در ازل طینت ما را به می ناب سرشت