اشعار منتسب حافظ شیرازی

1 ما برفتیم، تو دانی و دل غمخور ما بخت بد تا به کجا می برد آبشخور ما

2 از نثار مژه چون زلف تو در زر گیرم قاصدی کز تو سلامی برساند بر ما

3 به دعا آمده‌ام هم به دعا دست بر آر که وفا با تو قرین باد و خدا یاور ما

4 فلک آواره به هر سو کندم می‌دانی؟ رشک می‌آیدش از صحبت جان پرور ما

1 صبح دولت می‌دمد کو جام همچون آفتاب فرصتی زین به کجا باشد بده جام شراب

2 خانه بی‌تشویش و ساقی یار و مطرب نکته‌گوی موسم عیش است و دور ساغر و عهد شباب

3 از پی تفریح طبع و زیور حسن طرب خوش بود ترکیب زرین جام با لعل مذاب

4 از خیال لطف می مشاطهٔ چالاک طبع در ضمیر برگ گل خوش می‌کند پنهان گلاب

1 اگر به لطف بخوانی مَزید الطاف است وگر به قهر برانی درون ما صاف است

2 بیان وصف تو گفتن نه حد امکان است چرا که وصف تو بیرون ز حد اوصاف است

3 ز چشم عشق توان دید روی شاهد غیب که نور دیدهٔ عاشق ز قاف تا قاف است

4 چو سرو سرکشی ای یار سنگدل با ما چه چشمهاست که از روی تو بر اطراف است

1 غمش تا در دلم مَأوا گرفته است سرم چون زلف او سودا گرفته است

2 لب چون آتشش آب حیات است از آن آب آتشی در ما گرفته است

3 هُمای همتم عمری است کز جان هوای آن قد و بالا گرفته است

4 شدم عاشق به بالای بلندش که کار عاشقان بالا گرفته است

1 هوس باد بهارم به سوی صحرا برد باد بوی تو بیاورد و قرار از ما برد

2 هرکجا بود دلی چشم تو برد از راهش نه دل خسته بیمار مرا تنها برد

3 آمد و گرم ببرد آب رخم اشک چو سیم زر به زر داد کسی کامد و این کالا برد

4 دل سنگین ترا اشک من آورد به راه سنگ را سیل تواند به لب دریا برد

1 صراحی دگر بارم از دست برد به من باز بنمود می دستبرد

2 هزار آفرین بر می سرخ باد که از روی ما رنگ زردی ببرد

3 بنازیم دستی که انگور چید مریزاد پایی که در هم فشرد

4 برو زاهدا خورده بر ما مگیر که کار خدایی نه کاریست خرد

1 من و صلاح و سلامت کس این گمان نبرد که کس به رند خرابات ظن آن نبرد

2 من این مرقع دیرینه بهر آن دارم که زیر خرقه کشم می کسی گمان نبرد

3 مباش غره به علم و عمل، فقیه! مدام که هیچکس ز قضای خدای جان نبرد

4 اگر چه دیده پاسبان تو ای دل به هوش باش که نقد تو پاسبان نبرد

1 کارم ز دور چرخ به سامان نمی‌رسد خون شد دلم ز درد، به درمان نمی‌رسد

2 با خاک ره ز روی مذلت برابرم آب رخم همی‌رود و نان نمی‌رسد

3 پی‌پاره‌ای نمی‌کنم از هیچ استخوان تا صدهزار زخم به دندان نمی‌رسد

4 سیرم ز جان خود به سر راستان ولی بیچاره را چه چاره چو فرمان نمی‌رسد

1 در هر هوا که جز برق اندر طلب نباشد گر خرمنی بسوزد چندان عجب نباشد

2 مرغی که با غم دل شد الفتیش حاصل بر شاخسار عمرش برگ طرب نباشد

3 در کارخانهٔ عشق ازکفر ناگزیر است آتش که را بسوزد گر بولهب نباشد

4 در کیش جان‌فروشان فضل و شرف به رندیست اینجا نسب نگنجد آنجا حسب نباشد

1 صورت خوبت نگارا خوش به آیین بسته‌اند گوییا نقش لبت از جان شیرین بسته‌اند

2 از برای مقدم خیل و خیالت مردمان زاشک رنگین در دیار دیده آیین بسته‌اند

3 کار زلف توست مشک‌افشانی و نظارگان مصلحت را تهمتی بر نافهٔ چین بسته‌اند

4 یارب آن روی است و در پیرامنش بند کلاه یا به گرد ماه تابان عقد پروین بسته‌اند