اشعار منتسب حافظ شیرازی

1 ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده خوش‌تر ز چشم مستت چشم جهان ندیده

2 همچون تو نازنینی سر تا قدم لطافت گیتی نشان نداده ایزد نیافریده

3 هر زاهدی که دیده یاقوت جان فزایش سجاده ترک کرده پیمانه در کشیده

4 بر چهره بخت نیکت تعویذ چشم زخم است هر دم و ان یکادی ز اخلاص بردمیده

1 من دوش پنهان می‌شدم تا قصر جانان سنگنک نرمک نهادم پای را رفتم به ایوان سنگنک

2 دیدم نگار نازنین بر تخت زر در خواب خوش من از نهیب بیم او چون بید لرزان سنگنک

3 کردم دو انگشتان دراز آهستهک آهستهک برداشتم برقع به ناز از ماه تابان سنگنک

4 یک نیمه نرگس باز کرد از خواب جنبانید سر شد بر رخ همچون مهش زلف پریشان سنگنک

1 مطرب خوش‌نوا بگو تازه به تازه نو به نو باده دلگشا بجو تازه به تازه نو به نو

2 با صنمی چو لعبتی خوش بنشین به خلوتی بوسه ستان به آرزو تازه به تازه نو به نو

3 بر ز حیات کی خوری گر نه مدام می خوری باده بخور به یاد او تازه به تازه نو به نو

4 شاهد دلربای من می‌کند از برای من نقش و نگار و رنگ و بو تازه به تازه نو به نو

1 گر زلف پریشانت در دست صبا افتد هرجا که دلی باشد در دام بلا افتد

2 ماکشتی صبرخود دربحرغم افکندیم تاآخر از این طوفان هر تخته کجا افتد

3 هرکس به تمنائی فال ازرخ او گیرند بر تخته فیمروزی تا قرعه کرا افتد

4 گرزلف سیاهت رامن مشک ختاگفتم در تاب مشو جانا در گفته خطا افتد

1 ببین هلالِ محرّم بخواه ساغر راح که ماه اَمن و اَمان است و سال صلح و صلاح

2 نزاع بر سر دنیای دون گدا نکند به پادشه بِنه ای نور دیده کوی فلاح

3 عزیز دار زمان وصال را کان دَم مقابلِ شبِ قدر است و روز استفتاح

4 بیار باده که روزش به خیر خواهد بود هر آن که جام صبوحی نهد چراغ صباح

1 من ار زآن که گردم به مستی هلاک به آیین مستان بریدم به خاک

2 به تابوتی از چوب تاکم کنید به راه خرابات خاکم کنید

3 به آب خرابات غسلم دهید پس آنگاه بر دوش مستم نهید

4 مریزید بر گور من جز شراب میارید در ماتمم جز رباب

1 ای ز شرم عارضت گل کرده خوی بر عرق پیش عقیقت جام می

2 ژاله بر لاله است یا بر گل گلاب یا بر آتش آب یا بر روت خوی

3 میشد از چشم آن کمان ابرو و دل از پی اش می رفت و گم می کرد پی

4 امشب از زلفت نخواهم داشت دست رو موذن بانگ می زن گو که حی

1 به فر دولت گیتی فروز شاه شجاع که با کسم نبود بهر مال و جاه نزاع

2 بیار می که چه خورشید مشغل افروزد رسد به کلبه درویش نیز فیض شعاع

3 صراحتی و حریفی خوشم زدنیا بس که غیر از این همه اسباب تفرقست و صداع

4 برو ادیب به جامی بدل کن این شفقت که من غلام مطیعم نه پادشاه مطاع

1 نور خدا نمایدت آینهٔ مجردی از در ما در آ اگر طالب عشق سرمدی

2 باده بده که دوزخ ار نام گناه ما برد آب زند بر آتشش معجزهٔ محمدی

3 شعبده باز می کنی هر دم و نیست این روا قال رسول ربنا ما انا قط من ددی

4 گر تو بدین جمال و فر، سوی چمن کنی گذر سوسن و سرو و گل به تو جمله شوند مقتدی

1 دریغا خلعت حسن جوانی گرش بودی طراز جاودانی

2 دریغا حسرتا دردا کزین جوی نخواهد رفت آب زندگانی

3 همی باید برید از خویش و پیوند چنین رفته است حکم آسمانی

4 و کل اخ یفارقه اخوه لعمر ابیک الا الفرقدان