اشعار منتسب حافظ شیرازی

1 بلبل اندر ناله و، گُل خندهٔ خوش می‌زند چون نسوزد دل که دلبر در وِی آتش می‌زند؟

2 زاهدا، از تیرِ مژگانش حذر کردن چه سود؟ زخمِ پنهانم به ابروی کَمانکش می‌زند

3 ناخوشی‌ها دیده‌ام از زاهدِ پشمینه‌پوش من غلامِ مطربم کابریشمِ خوش می‌زند

4 محتسب، با ساغرِ رندان شکستن، روز و شب بادهٔ سرخ از صراحیّ منقّش می‌زند

1 ای در چمن خوبی رویت چو گل خودرو چین شکن زلفت چون نافهٔ چین خوش بو

2 ماه است رخت یا روز؟ مشک است خطت یا شب؟ سیم است برت یا عاج؟ سنگ است دلت یا رو؟

3 لعلت به در دندان بشکست لب پسته زلفت به خم چوگان بربود دلم چون گو

4 آن رایحهٔ زلف است یا لخلخهٔ عنبر؟ یا غالیه می‌ساید در باغچه حسن او؟

1 دریغا خلعت حسن جوانی گرش بودی طراز جاودانی

2 دریغا حسرتا دردا کزین جوی نخواهد رفت آب زندگانی

3 همی باید برید از خویش و پیوند چنین رفته است حکم آسمانی

4 و کل اخ یفارقه اخوه لعمر ابیک الا الفرقدان

1 به فر دولت گیتی فروز شاه شجاع که با کسم نبود بهر مال و جاه نزاع

2 بیار می که چه خورشید مشغل افروزد رسد به کلبه درویش نیز فیض شعاع

3 صراحتی و حریفی خوشم زدنیا بس که غیر از این همه اسباب تفرقست و صداع

4 برو ادیب به جامی بدل کن این شفقت که من غلام مطیعم نه پادشاه مطاع

1 گر زلف پریشانت در دست صبا افتد هرجا که دلی باشد در دام بلا افتد

2 ماکشتی صبرخود دربحرغم افکندیم تاآخر از این طوفان هر تخته کجا افتد

3 هرکس به تمنائی فال ازرخ او گیرند بر تخته فیمروزی تا قرعه کرا افتد

4 گرزلف سیاهت رامن مشک ختاگفتم در تاب مشو جانا در گفته خطا افتد

1 روز عید است و من امروز در آن تدبیرم که دهم حاصل سی‌روزه و ساغر گیرم

2 چند روزیست که دورم ز رخ ساقی و جام بس خجالت که به روی آمد ازین تقصیرم

3 من به خلوت ننشینم پس از این، ور به مثل زاهد صومعه بر پای نهد زنجیرم

4 پند پیرانه دهد واعظ شهرم لیکن من نه آنم که دگر پند کسی بپذیرم

1 من ار زآن که گردم به مستی هلاک به آیین مستان بریدم به خاک

2 به تابوتی از چوب تاکم کنید به راه خرابات خاکم کنید

3 به آب خرابات غسلم دهید پس آنگاه بر دوش مستم نهید

4 مریزید بر گور من جز شراب میارید در ماتمم جز رباب

1 ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده خوش‌تر ز چشم مستت چشم جهان ندیده

2 همچون تو نازنینی سر تا قدم لطافت گیتی نشان نداده ایزد نیافریده

3 هر زاهدی که دیده یاقوت جان فزایش سجاده ترک کرده پیمانه در کشیده

4 بر چهره بخت نیکت تعویذ چشم زخم است هر دم و ان یکادی ز اخلاص بردمیده

1 رهروان را عشق بس باشد دلیل آب چشم اندر رهش کردم سبیل

2 موج اشک ما کی آرد در حساب آن که کشتی راند بر خون قتیل

3 بی می و مطرب به فردوسم مخوان راحتی فی الراح لا فی السلسبیل

4 اختیاری نیست بدنامی من ضلنی فی العشق من یهدی السبیل

1 ببین هلالِ محرّم بخواه ساغر راح که ماه اَمن و اَمان است و سال صلح و صلاح

2 نزاع بر سر دنیای دون گدا نکند به پادشه بِنه ای نور دیده کوی فلاح

3 عزیز دار زمان وصال را کان دَم مقابلِ شبِ قدر است و روز استفتاح

4 بیار باده که روزش به خیر خواهد بود هر آن که جام صبوحی نهد چراغ صباح