غزلیات حافظ شیرازی

1 زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

2 تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان بگشود نافه‌ایُّ و دَرِ آرزو ببست

3 شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو ابرو نمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

4 ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت این نقش‌ها نگر، که چه خوش در کدو ببست

1 آن شبِ قدری که گویند اهل خلوت امشب است یا رب این تأثیرِ دولت در کدامین کوکب است؟

2 تا به گیسوی تو دست ناسزایان کم رسد هر دلی از حلقه‌ای در ذکر یارب یارب است

3 کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف صد هزارش گردن جان زیرِ طوقِ غبغب است

4 شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست تاجِ خورشیدِ بلندش خاکِ نعلِ مرکب است

1 خدا چو صورتِ ابرویِ دلگشای تو بست گشادِ کارِ من اندر کرشمه‌های تو بست

2 مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند زمانه تا قَصَبِ نرگس قبای تو بست

3 ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بست

4 مرا به بندِ تو دوران چرخ راضی کرد ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست

1 خلوت گُزیده را به تماشا چه حاجت است چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

2 جانا به حاجتی که تو را هست با خدا کآخِر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

3 ای پادشاهِ حُسن خدا را بسوختیم آخِر سؤال کن که گدا را چه حاجت است

4 اربابِ حاجتیم و زبان سؤال نیست در حضرت کریم، تمنا چه حاجت است

1 رَواقِ منظرِ چشمِ من آشیانهٔ توست کَرَم نما و فرود آ که خانه خانهٔ توست

2 به لطفِ خال و خط از عارفان ربودی دل لطیفه‌های عجب زیرِ دام و دانهٔ توست

3 دلت به وصلِ گل ای بلبل صبا خوش باد که در چمن همه گلبانگ عاشقانهٔ توست

4 عِلاج ضعفِ دلِ ما به لب حوالت کن که این مُفَرِّحِ یاقوت، در خزانهٔ توست

1 برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست مرا فتاد دل از ره، تو را چه افتادست؟

2 میان او که خدا آفریده است از هیچ دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشادست

3 به کام تا نرساند مرا لبش چون نای نصیحتِ همه عالم به گوش من بادست

4 گدای کوی تو از هشت خُلد مستغنیست اسیرِ عشقِ تو از هر دو عالم آزادست

1 تا سرِ زلفِ تو در دست نسیم افتادست دلِ سودازده از غصه دو نیم افتادست

2 چَشمِ جادویِ تو خود عینِ سَوادِ سحر است لیکن این هست که این نسخه سَقیم افتادست

3 در خَم زلف تو آن خال سیه دانی چیست؟ نقطهٔ دوده که در حلقه جیم افتادست

4 زلف مِشکین تو در گلشن فردوس عِذار چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

1 بیا که قصرِ اَمَل سخت سست بنیادست بیار باده که بنیادِ عمر بر بادست

2 غلامِ همتِ آنم که زیرِ چرخِ کبود ز هر چه رنگِ تعلق پذیرد آزادست

3 چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب سروشِ عالَمِ غیبم چه مژده‌ها دادست

4 که ای بلندنظر شاهبازِ سِدره نشین نشیمن تو نه این کُنجِ محنت آبادست

1 بی مهرِ رُخَت روزِ مرا نور نماندست وز عمر، مرا جز شبِ دیجور نماندست

2 هنگامِ وداعِ تو ز بس گریه که کردم دور از رخِ تو چشمِ مرا نور نماندست

3 می‌رفت خیالِ تو ز چشمِ من و می‌گفت هیهات از این گوشه که معمور نماندست

4 وصلِ تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت از دولتِ هجرِ تو کنون دور نماندست