برو به کارِ خود ای واعظ این از حافظ شیرازی غزل 35
1. برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست
مرا فتاد دل از ره، تو را چه افتادست؟
تا سرِ زلفِ تو در دست نسیم از حافظ شیرازی غزل 36
1. تا سرِ زلفِ تو در دست نسیم افتادست
دلِ سودازده از غصه دو نیم افتادست
بیا که قصرِ اَمَل سخت سست از حافظ شیرازی غزل 37
1. بیا که قصرِ اَمَل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیادِ عمر بر بادست
بی مهرِ رُخَت روزِ مرا نور از حافظ شیرازی غزل 38
1. بی مهرِ رُخَت روزِ مرا نور نماندست
وز عمر، مرا جز شبِ دیجور نماندست
باغِ مرا چه حاجتِ سرو و صنوبر از حافظ شیرازی غزل 39
1. باغِ مرا چه حاجتِ سرو و صنوبر است؟
شمشادِ خانه پرورِ ما از که کمتر است؟
اَلمِنَّةُ لِلَّه که درِ از حافظ شیرازی غزل 40
1. اَلمِنَّةُ لِلَّه که درِ میکده باز است
زان رو که مرا بر در او روی نیاز است
اگر چه باده فرح بخش و باد از حافظ شیرازی غزل 41
1. اگر چه باده فرح بخش و باد گُل‌بیز است
به بانگِ چنگ مخور می که محتسب تیز است
حالِ دل با تو گفتنم هوس است از حافظ شیرازی غزل 42
1. حالِ دل با تو گفتنم هوس است
خبرِ دل شِنُفتَنَم هوس است
صحنِ بُستان ذوق بخش و صحبتِ از حافظ شیرازی غزل 43
1. صحنِ بُستان ذوق بخش و صحبتِ یاران خوش است
وقت گل خوش باد کز وی وقتِ میخواران خوش است
کنون که بر کفِ گل جامِ بادهٔ از حافظ شیرازی غزل 44
1. کنون که بر کفِ گل جامِ بادهٔ صاف است
به صد هزار زبان بلبلش در اوصاف است
در این زمانه رفیقی که خالی از حافظ شیرازی غزل 45
1. در این زمانه رفیقی که خالی از خِلَل است
صُراحیِ میِ ناب و سفینهٔ غزل است