می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب از حافظ غزل 13
1. می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب از حافظ غزل 14
1. گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل، ره گم کُنَد مسکین غریب
ای شاهد قدسی، کِه کَشَد بند نقابت؟ از حافظ غزل 15
1. ای شاهد قدسی، کِه کَشَد بند نقابت؟
وی مرغ بهشتی، که دهد دانه و آبت؟
خَمی که ابروی شوخِ تو در کمان انداخت از حافظ غزل 16
1. خَمی که ابروی شوخِ تو در کمان انداخت
به قصد جانِ منِ زارِ ناتوان انداخت
سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت از حافظ غزل 17
1. سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه، که کاشانه بسوخت
ساقیا آمدنِ عید، مبارک بادت از حافظ غزل 18
1. ساقیا آمدنِ عید، مبارک بادت
وان مَواعید که کردی، مَرَواد از یادت
ای نسیم سحر آرامگَهِ یار کجاست؟ از حافظ غزل 19
1. ای نسیم سحر آرامگَهِ یار کجاست؟
منزلِ آن مَهِ عاشق‌کُشِ عیار کجاست؟
روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست از حافظ غزل 20
1. روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست
می ز خُمخانه به جوش آمد و می‌باید خواست
دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست از حافظ غزل 21
1. دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست از حافظ غزل 22
1. چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نه‌ای جان من، خطا این جاست
خیالِ رویِ تو در هر طریق همره ماست از حافظ غزل 23
1. خیالِ رویِ تو در هر طریق همره ماست
نسیم موی تو پیوندِ جانِ آگه ماست