می‌دمد صبح و کِلِّه بست از حافظ شیرازی غزل 13
1. می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
گفتم ای سلطان خوبان رحم از حافظ شیرازی غزل 14
1. گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل، ره گم کُنَد مسکین غریب
ای شاهد قدسی، کِه کَشَد از حافظ شیرازی غزل 15
1. ای شاهد قدسی، کِه کَشَد بند نقابت؟
وی مرغ بهشتی، که دهد دانه و آبت؟
خَمی که ابروی شوخِ تو در از حافظ شیرازی غزل 16
1. خَمی که ابروی شوخِ تو در کمان انداخت
به قصد جانِ منِ زارِ ناتوان انداخت
سینه از آتش دل، در غم جانانه از حافظ شیرازی غزل 17
1. سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه، که کاشانه بسوخت
ساقیا آمدنِ عید، مبارک از حافظ شیرازی غزل 18
1. ساقیا آمدنِ عید، مبارک بادت
وان مَواعید که کردی، مَرَواد از یادت
ای نسیم سحر آرامگَهِ یار از حافظ شیرازی غزل 19
1. ای نسیم سحر آرامگَهِ یار کجاست؟
منزلِ آن مَهِ عاشق‌کُشِ عیار کجاست؟
روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها از حافظ شیرازی غزل 20
1. روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست
می ز خُمخانه به جوش آمد و می‌باید خواست
دل و دینم شد و دلبر به ملامت از حافظ شیرازی غزل 21
1. دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
چو بشنوی سخن اهل دل مگو که از حافظ شیرازی غزل 22
1. چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نه‌ای جان من، خطا این جاست
خیالِ رویِ تو در هر طریق از حافظ شیرازی غزل 23
1. خیالِ رویِ تو در هر طریق همره ماست
نسیم موی تو پیوندِ جانِ آگه ماست