غزلیات حافظ شیرازی

1 ای شاهد قدسی، کِه کَشَد بند نقابت؟ وی مرغ بهشتی، که دهد دانه و آبت؟

2 خوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوز کآغوش که شد، منزل آسایش و خوابت؟

3 درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد اندیشهٔ آمرزش و پروای ثوابت

4 راه دل عشاق زد آن چشم خماری پیداست از این شیوه که مست است شرابت

1 گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب گفت در دنبال دل، ره گم کُنَد مسکین غریب

2 گفتمش مگذر زمانی، گفت معذورم بدار خانه پروردی، چه تاب آرد غم چندین غریب

3 خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب

4 ای که در زنجیرِ زلفت جای چندین آشناست خوش فتاد آن خال مشکین بر رخِ رنگین غریب

1 ساقیا آمدنِ عید، مبارک بادت وان مَواعید که کردی، مَرَواد از یادت

2 در شگفتم که در این مدتِ ایامِ فراق برگرفتی ز حریفان دل و دل می‌دادت

3 برسان بندگیِ دختر رَز، گو به درآی که دَمُ و همت ما کرد ز بند آزادت

4 شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست جای غم باد، مَر آن دل، که نخواهد شادت

1 ساقیا برخیز و دَردِه جام را خاک بر سر کن غم ایام را

2 ساغر می بر کفم نِه تا ز بَر بَرکِشم این دلق اَزرَق‌فام را

3 گر چه بدنامی‌ست نزد عاقلان ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را

4 باده دَردِه چند از این باد غرور خاک بر سر نفس نافرجام را

1 ساقی به نور باده برافروز جامِ ما مطرب بگو که کارِ جهان شد به کامِ ما

2 ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم ای بی‌خبر ز لذتِ شربِ مدامِ ما

3 هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریدهٔ عالم دوام ما

4 چندان بود کرشمه و نازِ سَهی قدان کآید به جلوه سرو صنوبر خرام ما

1 ای فروغِ ماهِ حُسن، از روی رخشان شما آبروی خوبی از چاه زَنَخدان شما

2 عزم دیدار تو دارد جانِ بر لب آمده باز گردد یا برآید؟ چیست فرمان شما؟

3 کَس به دور نرگست طرفی نبست از عافیت بِه که نفروشند مستوری به مستان شما

4 بخت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مگر زان که زد بر دیده آبی، روی رخشان شما

1 خَمی که ابروی شوخِ تو در کمان انداخت به قصد جانِ منِ زارِ ناتوان انداخت

2 نبود نقش دو عالم، که رنگ الفت بود زمانه طرح محبت، نه این زمان انداخت

3 به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد فریبِ چشمِ تو صد فتنه در جهان انداخت

4 شراب خورده و خِوی کرده می‌روی به چمن که آبِ روی تو، آتش در ارغوان انداخت

1 سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت آتشی بود در این خانه، که کاشانه بسوخت

2 تنم از واسطهٔ دوری دلبر بگداخت جانم از آتشِ مهرِ رخِ جانانه بسوخت

3 سوز دل بین که ز بس آتش اشکم، دل شمع دوش بر من ز سر مِهر، چو پروانه بسوخت

4 آشنایی نه غریب است، که دلسوز من است چون من از خویش برفتم، دل بیگانه بسوخت

1 زلف آشفته و خِوی کرده و خندان لب و مست پیرهن چاک و غزل خوان و صُراحی در دست

2 نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

3 سر فرا گوش من آورد به آواز حزین گفت ای عاشق دیرینهٔ من خوابت هست؟

4 عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند کافر عشق بود، گر نشود باده پرست

1 زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

2 تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان بگشود نافه‌ایُّ و دَرِ آرزو ببست

3 شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو ابرو نمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

4 ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت این نقش‌ها نگر، که چه خوش در کدو ببست