غزلیات حافظ شیرازی

1 روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست می ز خُمخانه به جوش آمد و می‌باید خواست

2 نوبهٔ زهدفروشانِ گران جان بگذشت وقتِ رندی و طرب کردن رندان پیداست

3 چه ملامت بود آن را که چنین باده خورَد؟ این چه عیب است بدین بی‌خردی، وین چه خطاست؟

4 باده نوشی که در او روی و ریایی نَبُوَد بهتر از زهدفروشی، که در او روی و ریاست

1 دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست

2 که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

3 شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد پیش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست

4 در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو به هواداری آن عارض و قامت برخاست

1 چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست سخن شناس نه‌ای جان من، خطا این جاست

2 سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست

3 در اندرون من خسته دل ندانم کیست که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

4 دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب بنال، هان که از این پرده کار ما به نواست

1 خیالِ رویِ تو در هر طریق همره ماست نسیم موی تو پیوندِ جانِ آگه ماست

2 به رغم مدعیانی که منع عشق کنند جمالِ چهرهٔ تو حجت موجه ماست

3 ببین که سیب زنخدان تو چه می‌گوید هزار یوسف مصری فتاده در چَهِ ماست

4 اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد گناه بخت پریشان و دست کوته ماست

1 مطلب طاعت و پیمان و صلاح از منِ مست که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست

2 من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق چارتکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

3 می بده تا دهمت آگهی از سِرِّ قضا که به رویِ که شدم عاشق و از بوی که مست

4 کمر کوه کم است از کمر مور این جا ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست

1 شکفته شد گل حَمرا و گشت بلبل مست صلایِ سرخوشی، ای صوفیان باده پرست

2 اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود ببین که جام زُجاجی چه طُرفه‌اش بشکست

3 بیار باده که در بارگاه استغنا چه پاسبان و چه سلطان، چه هوشیار و چه مست

4 از این رِباط دودر، چون ضرورت است رَحیل رِواق و طاقِ معیشت، چه سربلند و چه پست

1 زلف آشفته و خِوی کرده و خندان لب و مست پیرهن چاک و غزل خوان و صُراحی در دست

2 نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

3 سر فرا گوش من آورد به آواز حزین گفت ای عاشق دیرینهٔ من خوابت هست؟

4 عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند کافر عشق بود، گر نشود باده پرست

1 در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

2 در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا وز قدِ بلندِ او بالای صنوبر پست

3 آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست

4 شمع دل دمسازم، بنشست چو او برخاست و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست

1 به جانِ خواجه و حقِ قدیم و عهدِ درست که مونسِ دمِ صبحم، دعای دولت توست

2 سرشک من که ز طوفان نوح دست بَرَد ز لوح سینه نیارَست نقشِ مهرِ تو شُست

3 بکن معامله‌ای، وین دل شکسته بخر که با شکستگی ارزد به صد هزار درست

4 زبان مور به آصف دراز گشت و رواست که خواجه خاتَمِ جم، یاوه کرد و باز نَجُست

1 ما را ز خیال تو چه پروای شراب است؟ خُم گو سر خود گیر، که خُمخانه خراب است

2 گر خَمر بهشت است بریزید که بی دوست هر شربت عَذبَم که دهی، عین عذاب است

3 افسوس که شُد دلبر و در دیدهٔ گریان تحریرِ خیالِ خطِ او نقشِ بر آب است

4 بیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود زین سیل دمادم که در این منزل خواب است