از کف ما عشق دامان شکیبایی از غبار همدانی غزل 37
1. از کف ما عشق دامان شکیبایی کشید
دیدی ای دل کار ما آخر به رسوایی کشید
بساط ساحت کشت است و خیمه از غبار همدانی غزل 38
1. بساط ساحت کشت است و خیمه سایه بید
طعام سینه کبک دری شراب نبید
به یاد جفت و طاق ابروی یار از غبار همدانی غزل 39
1. به یاد جفت و طاق ابروی یار
بپیما ساقیا پیمانه بسیار
بیا ساقی به ساغر چهره ای از غبار همدانی غزل 40
1. بیا ساقی به ساغر چهره ای گلگون کنیم آخر
در این ایّام گل از دل غمی بیرون کنیم آخر
ما ندیدیم به جز چشم تو خونخوار از غبار همدانی غزل 41
1. ما ندیدیم به جز چشم تو خونخوار دگر
هر نفس در پی آزار دلِ زار دگر
مردم من و محبّت تو در دلم از غبار همدانی غزل 42
1. مردم من و محبّت تو در دلم هنوز
تن خاک گشت و بوی وفا در گلم هنوز
بگیرم خون پاک تاک ازین پس از غبار همدانی غزل 43
1. بگیرم خون پاک تاک ازین پس
بشویم دفتر ادراک از این پس
جلوه کند به باغ اگر سرو بلند از غبار همدانی غزل 44
1. جلوه کند به باغ اگر سرو بلند قامتش
سرو ز پا فتد که تا کس نکند ملامتش
حدیث روضۀ رضوان و نار نیرانش از غبار همدانی غزل 45
1. حدیث روضۀ رضوان و نار نیرانش
حکایتی است ز اوضاع وصل و هجرانش
شکفته غنچۀ خندان و گویی از غبار همدانی غزل 46
1. شکفته غنچۀ خندان و گویی از دهنش
چکیده خون دل بلبلی به پیرهنش
ز جان بیزارم از دست دل خویش از غبار همدانی غزل 47
1. ز جان بیزارم از دست دل خویش
خدایا با که گویم مشکل خویش
اگر چه نیست ترا هیچ پاس اهل از غبار همدانی غزل 48
1. اگر چه نیست ترا هیچ پاس اهل وفاق
بیا که طاقتم از دوریت رسیده به طاق