غزلیات غبار همدانی

1 ما را به یک کرشمه ز اهل نیاز کرد پس پرده برگرفت و بما نیز ناز کرد

2 تا شاه ما ز کشور ما رخت بست و رفت خِیل بلا به کشور دل ترکتاز کرد

3 آوخ که نقد عمر عزیز از سر نیاز در مقدمش نثار نمودیم و ناز کرد

4 کوتاه کرد رشتۀ عمر غبار را تا زال چرخ رشته دوران دراز کرد

1 به کوی میکده دی هاتفی بشارت برد که فضل حق گنه مِی کشان به غارت برد

2 دلم ز پیر خرابات شکرها دارد که رنجها پی تعمیر این عمارت برد

3 ز رنگ توبه شد آلوده خرقۀ صوفی بکوی باده فروشش پی قصارت برد

4 مگر ز بوی قدح تر نکرده شیخ دماغ که نام درد کشان را بدین حقارت برد

1 گر به دنبال تو یک ناله ام از دل خیزد ناله جای جرس از ناقه و محمل خیزد

2 خیز ای دل که در این قافله امشب من و تو نگذاریم که افغال ز جلاجل خیزد

3 نفروشم به دو صد زمزمۀ چنگ و رباب ناله ای راکه شب هجر تو از دل خیزد

4 عشق را شیفته ای باید جان بر کف دست این نه کاریست که از مردم عاقل خیزد

1 امروز اگر به سنگی مینای جان توان زد فردا ز خُمّ هستی رطل گران ‌توان زد

2 ساقی به کف ندارم چیزی بهای مِی را جز خرمنی ز دانش کآتش در آن توان زد

3 دنیا و آخرت را با عشق قیمتی نیست مِی ده که چار تکبیر بر این و آن توان زد

4 فردا اگر ز کوثر جامی نمی دهندم امروز ساغری با حوراوشان توان زد

1 همه روزه بر سر کشور دلم از بتان حشمی رسد چه رسد به ملک خراب اگر حشمی ز محتشمی رسد

2 شود جراحت سینه بِه ز عنایت تو اگر به من دو سه قطره مشک تَر ای صنم ز ترشّح قلمی رسد

3 ز شراب شوق تو سرخوشم صنما به خاک بریز می چه تفاوتی کند از نَمی که ز شبنمی به یَمی رسد

4 به وفا و مهر تو مایلم به جفا و جور تو خوشدلم که خوشیست بر من و مثل من ستمی که از صَنمی رسد

1 بر مشامم بوی جانان می‌رسد بر لبم جان پای‌کوبان می‌رسد

2 نامده بیرون بشیر از شهر مصر بوی پیراهن به کنعان می‌رسد

3 بر مشامم همره پیک صبا بوی آن زلف پریشان می‌رسد

4 شست برنگرفته از یک چوبه تیر بر دلم صد زخمه پیکان می‌رسد

1 دلی که در خم زلف بتی اسیر نباشد عجب مدار که بر ملک تن امیر نباشد

2 چنان گسسته ام از ما سوا علاقۀ الفت که غیر زلف توام هیچ دستگیر نباشد

3 مرا مگوی چرا پند عاقلان نپذیری که غیر عشق توام هیچ دلپذیر نباشد

4 کُشی و زنده کنی ورنه چون تو هیچ ستمگر به قتل بی گنهان اینقدر دلیر نباشد

1 تو را بر سر از فقر افسر نباشد گرت خاک میخانه بر سر نباشد

2 ز ظلمات عشق آب حیوان نیابی گرت خضر فرخنده رهبر نباشد

3 به بحری فرو برده ام سر کز آنجا توان سر بر آورد اگر سر نباشد

4 سمندر عجب گر در آخر بسوزد مگر در دلش مهر آذر نباشد

1 گر گنج غمت در دل دیوانه نمی‌شد ویرانه مقام من دیوانه نمی‌شد

2 شه کاش خراج از ده ویرانه نمی‌خاست یا ملک دلم کاش که ویرانه نمی‌شد

3 دانی ز چه عاشق به ره فقر و فنا رفت سودای جهان با غم جانانه نمی‌شد

4 دل کاش به بیگانه وفاهای تو می‌دید تا یکسره از غیر تو بیگانه نمی‌شد

1 میی کز وی بنای شادمانی ها به جا باشد که گوید توبه از وی خاصه فصل گل روا باشد

2 دلم را غرق در دریای خون کردی نمی گویی که شاید کشتی ما را خدایی ناخدا باشد

3 اگر غم سالها چار اسبه بر ملک دلم تازد نپندارم که جولانگاه او را منتها باشد

4 گر از زلفش خلاصی هست رخسارش توان دیدن که شامی چون به پایان رفت صبحی در قفا باشد