غبار همدانی

گر گنج غمت در دل دیوانه نمی‌شد

شه کاش خراج از ده ویرانه نمی‌خاست

دانی ز چه عاشق به ره فقر و فنا رفت

دل کاش به بیگانه وفاهای تو می‌دید

گر در دل شمع آتشی از عشق نمی‌بود

فریاد رسم شد شب هجران تو فریاد

امید خلاص از خَم زلفین توام بود

بر لشکر غم خانۀ دل تنگ نگشتی

روشن نشدی شمع دل از هیچ چراغم

ساقی به یکی جرعه ز غم کرد خلاصم

بر عقل غبار ار نزدی آتش عشقت