غزلیات غبار همدانی

1 گریزی نیست از کوی تو ای دوست چسان برگردم از کوی تو ای دوست

2 مرا در حلقۀ زلف تو افکند فریب چشم جادوی تو ای دوست

3 فشاندی زلف مشکین را و پُر شد مشام جانم از بوی تو ای دوست

4 بکن چندان که خواهی جور بر من نمیرنجم من از خوی تو ای دوست

1 بغیر از باده داروی طرب چیست بیا ساقی تعلّل را سبب چیست

2 به می ده هرچه داری تا بدانی به گیتی حاصل رنج و تعب چیست

3 گره بگشا ز ابرو چون زدی تیر به صید بسمل این قهر و غضب چیست؟

4 که خواند از نقش موجودات حرفی که میداند که چندین بوالعجب چیست؟

1 از آتش دل آهم تا روی پوش برداشت سیلاب اشک چشمم چون دیگ جوش برداشت

2 عیبش نمی توان کرد چون دردمند عشقی از صبر عاجز آمد از دل خروش برداشت

3 باری که پشت گردون از هیبتش دوتا شد آن را به دوش مستی بی تاب و توش برداشت

4 افغان ز ‌چشم ساقی کان ترک بی مروت هم رخت عقل دزدید هم نقد هوش برداشت

1 مطرب دلم ز پرده به در میرود بگو ساقی بیا که آتش عشقم به جان گرفت

2 دیدی دلا که شعلۀ جوالاهه فراق مانند نقطه عاقبتم در میان گرفت

3 از بس که سوخت کوکب بختم در آسمان ظلمت فضای خانه کرّوبیان گرفت

4 خوبان به مهر دلشدگان را کنند اسیر کِی مُلک دل به قوّت بازو توان گرفت

1 هرکه خو با دلبر ترسا گرفت در خرابات مغان مأوا گرفت

2 هرکه چون مجنون به لیلی داد دل پوست پوشید و ره صحرا گرفت

3 ناوک مژگان آن ابرو کمان چون روان در عضو عضوم جا گرفت

4 ذزِه را خورشید رخشان در کنار گر گرفت از همّت والا گرفت

1 بر زلف تو تا باد صبا را گذر افتاد بس نافۀ چین بر سر هر رهگذر افتاد

2 بس یوسف دل دید در آن چاه زنخدان دیوانه دلم بر سَر آنان به سر افتاد

3 ما را ز سر زلف تو این شیوه خوش آمد کاشفته چو ما بر سر و پای تو در افتاد

4 یک حلقه از آن زلف گره گیر گشودند صد عُقده به کار من بی پا و سر افتاد

1 صبا از زلف مُشکین عُقده وا کرد مرا سرگشته چون باد صبا کرد

2 بنازم طعنۀ بیگانگان را که آخر با تو ما را آشنا کرد

3 کنون آن شاخ مرجان را توان یافت که در خون مردم چشمم شنا کرد

4 قیامت قامت من تا به پا خاست قیامتها از آن قامت به پا کرد

1 نسیم صبحگاهی چون شمیم زلف یارآرد دل مجروح مارا مرهم ازمُشک تَتار آرد

2 نشیند بر کنار جوی دایم مردم چشمم به امیدی که روزی سرو قدی در کنار آرد

3 دلا از خود مشو نومید اگر اشک روان داری که چون آبی به خاکی ریختی تخمی به بار آرد

4 چمن آرای قدرت پرورد صد خار در گلشن که روزی گلبنی را غنچه ای از شاخ خار آرد

1 تا جام باده بر لب ساقی گذر نکرد مِی خواره را ز راز نهان با خبر نکرد

2 پرهیز چون کنیم که پیکان غمزه ات وقتی ز جان گذشت که دل را خبر نکرد

3 با آتشی که شمع به کانون سینه داشت روشن نکرد محفل اگر ترک سَر نکرد

4 هرگز به دار ملک حقیقت نبرد راه هر کو به شاهراه طریقت سفر نکرد

1 دل دیوانه زان پیوسته خو با کودکان دارد که کودک جیب و دامن پر ز سنگ امتحان دارد

2 دلم با حلقۀ زلفت گرفته آنچنان الفت که چون مرغ شکسته بیضه رَم از آشیان دارد

3 مرا ای ناخدا بگذار در غرقاب حیرانی ندارد عقل من باور که این دریا کران دارد

4 غرور حسن کِی فرصت دهد تا ماه من داند که در کوی ملامت عاشقی بی خانمان دارد